طُلُوع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طُلُوع (به ضم طاء و لام) و
مَطْلَع (به فتح میم و سکون طاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای آشکار شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه به
ابن عباس و... از این واژه استفاده نموده است.
طُلُوع و
مَطْلَع به معنای آشکار شدن آمده است.
«
طَلَع الشَمسُ طُلوعاً و مَطْلَعاً: ظَهَرت.»
راغب گوید: از باب
استعاره به معنی آمدن، رو کردن و دانستن است.
یکی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) به ابن عباس که فرماندار
بصره بود نوشت:
«وَ قَدْ بَلَغَني تَنَمُّرُكَ لِبَني تَميم، وَ غِلْظَتُكَ عَلَيْهِمْ، وَ إِنَّ بَني تَميم لَمْ يَغِبْ لَهُمْ نَجْمٌ إِلاّ طَلَعَ لَهُمْ آخَرُ، وَ إِنَّهُمْ لَمْ يُسْبَقوا بِوَغْم في جاهِلِيَّة وَ لا إِسْلام.» «خبر دادند که به
بنی تمیم بدرفتاری و تندی می‌کنی
بنی تمیم کسانی هستند که ستاره‌ای از آن‌ها غروب نکرده مگر آنکه ستاره دیگری از آن‌ها آشکار شده است و کسی در شدت و استقامت در
جنگ به آن‌ها نرسیده نه در
جاهلیّت و نه در
اسلام.»
موارد زیادی از این ماده در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «طلع»، ج۲، ص۶۸۰.
