طَوْر (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طَور (به فتح طاء)، از
واژگان قرآن کریم، به معنای حال و هیئت است. این کلمه یک بار در
قرآن به کار رفته است.
طَور به معنای حال و هیئت و جمع آن اطوار است.
(ما لَکُمْ لا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقاراً. وَ قَدْ خَلَقَکُمْ اَطْواراً) «چرا به
خدا عظمت قائل نمی‌شوید حال آنکه شما را اصناف متعدد آفریده و آن دلیل
قدرت و عظمت خداوندی است.»
آنرا در آیه هیئت و حالت گفته‌اند، مثل حالت و هیئت
نطفه،
علقه،
مضغه،
عظام و... چنانکه فرموده:
(ثُمَّ خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةً فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظاماً...) و شاید مراد از آن اصناف باشد، چنانکه در
نهج البلاغه خطبه اول فرموده:
«ثُمَّ فَتَقَ مَا بَیْنَ السَّمَوَاتِ الْعُلَی فَمَلَاَهُنُ اَطْوَاراً مِنْ مَلَائِکَتِهِ.» که مراد از اطوار اصناف است.
این کلمه فقط یکبار در قرآن یافته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «طَور»، ج۴، ص۲۴۷-۲۴۸.
