طَوْد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طَوْد (به فتح طاء و سکون واو) از
واژگان نهج البلاغه به معنای کوه بزرگ است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
سیل عرم و آفرینش
زمین از این واژه استفاده نموده است.
این ماده دو بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
طَوْدٌ به معنای کوه بزرگ و جمع آن اطواد است.
«
الطَوْد: الجَبَلَ العَظیم.»
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره سیل عرم فرموده است:
«حَيْثُ لَمْ تَسْلَمْ عَلَيْهِ قارَةٌ وَ لَمْ تَثْبُتْ عَلَيْهِ أَكَمَةٌ، وَ لَمْ يَرُدَّ سَنَنَهُ رَصُّ طَوْد، وَ لا حِدابُ أَرْض.» یعنی «جایی‌که در آن
سیل، زمین هواری سالم، و تپّه‌ای در جای خود نیایستاد و جریان آن را نه تلاصق کوهی بازداشت و نه ارتفاع زمینی.»
درباره زمین فرموده است:
«مُتونِها وَ أَطْوادِها.» «تپّه‌ها و كوه‌هاى زمين را آفريد.»
این ماده دو بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «طود»، ج۲، ص۶۸۴.
