ضَیْف (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ضَيْف (به فتح ضاد و سکون یاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای میهمان است.
ضَيْف به معنای میهمان است.
اصل
ضیف چنان‌که راغب اصفهانی گفته به معنی میل است
«ضَافَ اِلَی کَذَا» یعنی به سوی آن میل کرد.
علت تسمیه میهمان به
ضیف آن است که به طرف
انسان میل می‌کند و به منزل او وارد می‌شود.
در
مفردات و
اقرب الموارد گفته:
ضیف چون در اصل مصدر است لذا مفرد و جمع در آن یکسان است و جمع بسته نمی‌شود، ولی گاهی جمع آن
اَضْیَاف،
ضُیُوف،
ضِیفَان و
اَضَائِف آمده است.
به مواردی از
ضَيْف که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ نَبِّئْهُمْ عَنْ ضَیْفِ اِبْراهِیمَ.) (و به آن‌ها از مهمان‌هاى
ابراهیم خبر ده.)
(قالَ اِنَّ هؤُلاءِ ضَیْفِی فَلا تَفْضَحُونِ.) (
لوط گفت: «اين‌ها ميهمانان هستند؛ آبروى مرا نريزيد.)
ضیف در آیات فوق جمع است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «ضیف»، ج۴، ص۲۰۳-۲۰۴.
