ضوء (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ضَوْء (به فتح ضاد و سکون واو) و
ضِیَاء (به کسر ضاد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای نور و
اِسْتَضَائه (به کسر الف و فتح تاء و ضاد) به معنای كسب نور و طلب نور کردن است.
حضرت علی (علیهالسلام) درباره
اسلام و ... از این واژه استفاده نموده است.
ضَوْء و
ضِیَاء به معنای نور و نورانى شدن آمده است.
مصدر و
اسم هر دو به كار رفته است «اضائه» لازم و متعدى هر دو آمده است. «استضائه» به معنای كسب نور و طلب نور کردن است.
• امام (صلواتاللهعلیه) در
حکمت ۱۶۹ فرموده است:
«قَدْ أَضَاءَ الصُّبْحُ لِذِي عَيْنَيْنِ» ابن میثم فرموده است: گوئى كسى از آن حضرت از چيزى سئوال كرده و امام جواب داده است آنگاه سائل توضيح بيشتر خواسته است. امام فرموده است: اگر بينا باشى توضيح دادم.
(شرحهای خطبه:
)
درباره اسلام فرموده است:
«مُضِيءُ الْمَصَابِيحِ» «چراغهاى آن نور دهنده است.»
(شرحهای خطبه:
)
این ماده موارد زيادى بار در
نهج البلاغه آمده است.
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ضوء»، ج۲، ص۶۶۸.