صَوْت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَوْت (به فتح صاد و سکون واو) از
واژگان نهج البلاغه به معنای صدا است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در وصف
خداوند و ... از این واژه استفاده نموده است.
صَوْت'''
به معنای صدا آمده است.
جمع آن اصوات است.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف خداوند فرموده است:
«وَلاَ يَلْوِيهِ شَخْصٌ عَنْ شَخْص، وَلاَ يُلْهِيهِ صَوْتٌ عَنْ صَوْت، وَلاَ تَجْجُزُهُ هِبَهٌ عَنْ سَلْب» «او را شخصی از شخصی کنار نمی‌کند و صدائی از صدائی مشغول نمی‌گرداند و دادنی از گرفتن باز نمی‌دارد.»
این ماده چهارده بار در «
نهج البلاغه» آمده است. مانند:
«شَخْصُكَ خَفِيّاً صَوْتُكَ، حَتَّى إِذَا نَعَرَ الْبَاطِلُ» (صدايت در سينه حبس شده بود تا آن‌گاه كه صداى باطل از حلقوم بيرون آمد.)
«وَإِنْ ضَحِكَ لَمْ يَعْلُ صَوْتُهُ» (و اگر بخندد صدايش به قهقهه بلند نمى‌شود.)
«وَكُنْتُ أَخْفَضَهُمْ صَوْتاً، وَأَعْلاَهُمْ فَوْتاً» (فرياد نمى‌زدم، صدايم از همه آهسته‌تر، امّا از همه پيشگام‌تر بودم.)
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صوت»، ج۲، ص۶۵۱.
