صَلْد (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَلْد (به فتح صاد و سکون لام) از
واژگان قرآن کریم به معنای سختی است.
صَلْد به معنای سنگ صاف و زمینی که در اثر سختی چیزی نمی‌رویاند نیز گفته شده است.
صَلْد مصدر به معنای سختی است.
«صَلَدَ الْاَرْضُ: صَلُبَتْ» و نیز به معنی سخت و صاف، و
زمین یا سنگی که چیزی نمی‌رویاند.
گویند:
«حجرٌ صَلْد ارضٌ صَلْد.» در
مجمع البیان فرموده: آن به معنی سنگ صاف و زمینی که در اثر سختی چیزی نمی‌رویاند و بخیل... است.
به مواردی از
صَلْد که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ صَفْوانٍ عَلَیْهِ تُرابٌ فَاَصابَهُ وابِلٌ فَتَرَکَهُ صَلْداً) در آیه شریفه نرویاندن در نظر است یعنی: «حکایت او حکایت سنگ صافی است که در آن خاک هست. باران تندی به آن رسید (خاکش را شست) و آن‌را سنگی که چیزی نمی‌رویاند، کرد.»
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) در وصف مومن فرموده است:
«نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ.» «
نفس و روح
مومن از سنگ خارا محکم‌تر است.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «صلد»، ج۴، ص۱۴۵.
