صَلْد (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَلْد (به فتح صاد و سکون لام) از
واژگان قرآن کریم به معنای سختی است، و به معنی سنگ صاف و زمینی که در اثر سختی چیزی نمی‌رویاند نیز گفته شده است.
صَلْد مصدر به معنی سختی است. «صَلَدَ الْاَرْضُ: صَلُبَتْ» و نیز به معنی سخت و صاف، و
زمین یا سنگی که چیزی نمی‌رویاند. گویند: «حجر صلد ارض صلد.»
در
مجمع البیان فرموده: آن به معنی سنگ صاف و زمینی که در اثر سختی چیزی نمی‌رویاند و بخیل... است.
(فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ صَفْوانٍ عَلَیْهِ تُرابٌ فَاَصابَهُ وابِلٌ فَتَرَکَهُ صَلْداً) در آیه شریفه نرویاندن در نظر است یعنی «حکایت او حکایت سنگ صافی است که در آن خاک هست. باران تندی به آن رسید (خاکش را شست) و آن‌را سنگی که چیزی نمی‌رویاند، کرد.»
در
نهج البلاغه حکمت ۳۲۴ در وصف
مؤمن فرموده:
«نَفْسُهُ اَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «صلد»، ج۴، ص۱۴۵.
