صَدَقَه (به فتح صاد، دال و قاف) از واژگان نهج البلاغه به معنای چیزی است که انسان از مال خود قربة الی اللّه می‌دهد و اعمّ از زکات است و به واجب و مستحبّ هر دو گفته می‌شود. این واژه در نهج البلاغه بسيار است.
به معنای چیزی است که انسان از مال خود قربة الی اللّه می‌دهد و اعمّ از زکات است و به واجب]] و [[مستحبّ هر دو گفته می‌شود. در اقرب الموارد در وجه تسمیه آن گوید: بنده به وسیله آن صدق عبودیّت خود را آشکار می‌کند.
