صفره (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صُفْرَه (به ضم صاد و فتح راء) از ریشه صفر از
واژگان نهج البلاغه به معنای زردی است و کلماتی مانند
اَصفَر (به فتح الف و فاء) و
صَفْراء (به فتح صاد و سکون فاء) به معنای رنگ زرد از مشتقات این واژه‌اند که
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف
متقین از این واژه استفاده نموده است.
صُفْرَه به معنای زردی آمده است.
اَصفَر و
صَفْراء به معنای رنگ زرد آمده است.
«صفر» (مثل قفل) جمع اصفر است.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف متقین فرموده است:
«ذُبُلُ الشِّفَاهِ مِنَ الدُّعَاءِ، صُفْرُ الاَْلْوَانِ مِنَ السَّهَرِ» «خشکیده لبانند از
دعا کردن و زرد رنگانند از بیداری.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) همچنین در وصف متقین فرموده است:
«عَلَى حِينِ اصْفِرَار مِنْ وَرَقِهَا» (برگ‌هاى زندگى به زردى گراييده)
این ماده سه بار در «
نهج البلاغه» آمده است. مانند:
«وَأَحْيَاناً صُفْرَةً عسْجَدِيَّةً» (احياناً زرد طلايى به تو نشان خواهد داد.)
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صفر»، ج۲، ص۶۳۹.
