صباحی بیدگلی کاشانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صباحی بیدگلی کاشانی، حاجی سلیمان، متخلص به صباحی، از
شاعران ایرانی قرن دوازدهم و اوایل قرن سیزدهم میباشد.
از تاریخ دقیق تولد صباحی اطلاعی نیست، اما از قرائنی، از جمله قدیمترین مادّه تاریخی که از او به جامانده و آن را در
سال ۱۱۴۹ سروده است، میتوان
حدود آن را حدس زد
وی در بیدگل، از توابع کاشان، به
دنیا آمد
در کودکی،
پدرش را از دست داد
در جوانی به
حج رفت.
به
مهارت او در
ریاضی و
هندسه اشاره شده است.
در
زلزله شدید
کاشان در ۱۱۹۶، وی خانوادۀ خود را از دست داد و در این باره مرثیهای سرود
صباحی یکی از مهمترین شخصیتهای بازگشت ادبی است و همراه با محمد شعله (متوفی ۱۱۶۰)، مشتاق اصفهانی (متوفی ۱۱۷۱)، لطفعلیبیگ آذربیگدلی (متوفی ۱۱۹۵)، سیداحمد
هاتف اصفهانی (متوفی ۱۱۹۸)، آقامحمد عاشق اصفهانی (متوفی ۱۱۸۱) و ملاحسین رفیق اصفهانی (متوفی ۱۲۲۶) از تتبع سبک هندی
چشم پوشید و از شیوۀ متقدمان پیروی نمود
او با
هاتف، شهاب ترشیزی (متوفی ۱۲۱۵) و آذر دوستی و
معاشرت داشت
و ظاهراً تخلص خود را از آذر گرفته است.
صبای کاشانی متخلص به صبا (متوفی ۱۲۳۸) و میرزامحمدصادق بزمی بیدگلی متخلص به بزمی، از شاگردان صباحی بودند و هر دو، تخلص از او دارند. صباحی در سرودن مرثیه مهارت داشت و چهارده بندی که به
تقلید از
محتشم کاشانی (متوفی ۹۹۶) در رثای حضرت
سیدالشهداء سروده، بر تمام ترکیببندهایی که به تقلید از محتشم ساخته شده است مزیت دارد.
او در سرودن مادّه تاریخ هم تبحر داشته است.
صباحی علاوه بر مدایحی که در نعت
رسول اکرم و
ائمه اطهار علیهمالسلام سروده است، به مدحِ محمدجعفرخان زند، آقامحمدخان قاجار، فتحعلیشاه قاجار، امیرمحمدحسین خان شیبانی و عبدالرزاقخان کاشی نیز پرداخته است.
سال وفات صباحی را ۱۲۰۷ نوشته اند، به استناد مادّه تاریخی از میرسیدمحمد سحاب (متوفی ۱۲۲۲)، فرزند
هاتف اصفهانی، که بدین صورت ضبط شده است: «غرض کلک سحاب از بهر ضبط سال تاریخش/ بگفتا آه کزملک فصاحت شد سلیمانی»،
اما بنا بر مادّه تاریخی که از صباحی به سال ۱۲۱۲ به جا مانده و قصیدهای که به مناسبت جلوس فتحعلیشاه قاجار در همین سال سروده، گویا در بیت سحاب تحریفی روی داده و ظاهراً مصراع دوم این بیت در اصل چنین بوده است: «بگفتا وای کزملک
فصاحت شد سلیمانی.» با این فرض، وی در ۱۲۱۸ درگذشته است. او را در قبرستان غربی بیدگل به
خاک سپردند.
دیوان صباحی در ۱۳۳۸ش، با تصحیح و مقدمۀ حسین پرتوبیضائی، به چاپ رسید. احمد کرمی نیز در ۱۳۶۵ش این دیوان را مجدداً تصحیح و چاپ کرد.
(۱) حسن امداد، انجمنهای ادبی شیراز (از اواخر قرن دهم تا به امروز)، تهران ۱۳۷۲ش.
(۲) صباحی بیدگلی، دیوان صباحی بیدگلی، چاپ حسین پرتوبیضائی، تهران ۱۳۳۸ش.
(۳) صباحی بیدگلی، دیوان صباحی بیدگلی، چاپ احمد کرمی، تهران ۱۳۶۵ش.
(۴) لطفعلیبیگ آذربیگدلی، آتشکدۀ آذر (نیمۀ دوم)، چاپ میرزا هاشم محدث، تهران ۱۳۷۸ش.
(۵) احمد خاتمی، پژوهشی در سبک هندی و دورۀ بازگشت ادبی، تهران ۱۳۷۱ش.
(۶) احمد خاتمی، تاریخ ادبیات ایران در دورۀ بازگشت ادبی از سقوط صفویه تا استقرار مشروطه، تهران ۱۳۷۳ش.
(۷) عبدالرزاق دنبلی، تذکرۀ نگارستان دارا، چاپ ع خیامپور، تبریز ۱۳۴۲ش.
(۸) سیداحمد دیوانبیگی شیرازی، حدیقةالشعرا، چاپ عبدالحسین نوائی، تهران ۱۳۶۵ش.
(۹) عبداللطیفخان شوشتری، تحفةالعالم و ذیلالتحفه، چاپ صمد موحّد، تهران ۱۳۶۳ش.
(۱۰) ابوالحسن غفاری کاشانی، گلشن مراد، چاپ غلامرضا طباطبائیمجد، تهران ۱۳۶۹ش.
(۱۱) فاضلخانگروسی، تذکرۀ انجمن خاقان، چاپ توفیق سبحانی، تهران ۱۳۷۶ش.
(۱۲) رضاقلیخان هدایت، مجمعالفصحا، چاپ مظاهر مصفّا، تهران ۱۳۸۲ش
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «صباحی بیدگلی کاشانی»، شماره۷۲۱۹.