در اين عنوان آیاتی معرفی می‌شوند که در آنها از واژه «شيطان» و برخى واژه‌هاى ديگر مثل «خنّاس» و «قرين» استفاده شده است. گفتنى است كه در اينجا مفهوم كلّى شيطان مد نظر است و ابلیس در جايگاه الفبايى خود آمده است.
در فرهنگ اسلامی به موجود شریر، پلید، نافرمان و فریبکار، شیطان گفته می‌شود، امام خمینی شیطان را معنای عامی می‌داند که شامل هر آنچه انسان را از حق باز دارد و او را غافل کند و هر موجود شریری اعم از جن و انس، می‌شود.
ایشان معتقد است شیطان امری حقیقی است که تجرد مثالی و ظلمانی دارد و همان جهل کل و وهم کل در عالم هستی است که به حسب فطرت، مایل به شرّ و فساد و دعوت‌کننده به اغلاط، افترا و کذب است و سایر شیاطین از مظاهر آن شیطان بزرگ محسوب می‌شوند.
ایشان علت انحراف شیطان و مبدا طرد شدن شیطان از بارگاه قدس الهی را خودبینی و عجب او می‌داند که سبب استکبار او شد و خودرای بودن او سبب استقلال و سرپیچی از فرمان الهی گشت. به اعتقاد امام خمینی شیطان با وسوسه و اغوای انسان‌ها به گناه و تبهکاری، آنها را گمراه کرده به‌تدریج به یک شیطان انسی تبدیل می‌کند. شیطان انسی گمراه‌تر از حیوانات و پست‌تر از شیطان جنی می‌باشد. نفوذ شیطان در انسان از راه القائات شیطانی است که از جمله راه‌های نفوذ شیطان است. همچنین منشا تخیلات باطله و اوهام خبیثه یکی دیگر از راه‌های نفوذ شیطان است به‌گونه‌ای که عزم و اراده انسان تابع آنها می‌شود و تمام اعمال قلبی و جوارحی او از سنخ اعمال شیطانی می‌گردد.
