شید (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَیْد (به فتح شین و سکون یاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای گچ‌کاری کردن و بالا بردن و
شِيْد (به ضم شین و کسر یاء) به معنای گچ که
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره گذشتگان از این واژه استفاده نموده است.
شَیْد یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای گچ‌کاری کردن و بالا بردن و
شِيْد به معنای گچ آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره گذشتگان فرموده است: «
«فَاسْتَبْدَلُوا بِالْقُصُورِ الْمُشَيَّدَةِ، وَالـنَّمارِقِ الْمُمَهَّدَةِ، الصُّخُورَ وَالاَْحْجَارَ الْمُسَنَّدَةَ، وَالْقُبُورَ اللاَّطِئَةَ الْمُلْحَدَةَ، الَّتي قَدْ بُنِيَ عَلَى الْخَرَابِ فِنَاؤُهَا، وَشُيِّدَ بِالتُّرَابِ بِنَاؤُهَا»؛
کاخ‌های محکم و گچ‌کاری شده را با سنگ‌های تکیه داده قبرها و با قبرهائی‌که آستانه آنها برای خراب ساخته شده و بنائشان با خاک محکم‌کاری گشته، عوض کردند.»
این واژه چهار بار در «نهج البلاغه» آمده است. مانند:
«
«أَمَا رَأَيْتُمُ الَّذِينَ يَأْمُلُونَ بَعِيداً وَيَبْنُونَ مَشِيداً»؛ مگر نديدى همان‌ها كه آرزوهاشان دراز بود و قصرهاى محکم بنا كردند.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شید»، ج۲، ص۶۲۳.
