شَیْد (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَیْد (به فتح شین و سکون یاء) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای گچ‌کاری کردن و بالا بردن و
شِيْد (به ضم شین و کسر یاء) به معنای گچ است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره گذشتگان از این واژه استفاده نموده است.
شَیْد به معنای گچ‌کاری کردن و بالا بردن و
شِيْد به معنای گچ آمده است.
یک مورد از مواردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره گذشتگان فرموده است:
«فَاسْتَبْدَلُوا بِالْقُصُورِ الْمُشَيَّدَةِ، وَ الـنَّمارِقِ الْمُمَهَّدَةِ، الصُّخورَ وَ الاَْحْجارَ الْمُسَنَّدَةَ، وَ الْقُبُورَ اللاَّطِئَةَ الْمُلْحَدَةَ، الَّتي قَدْ بُنِيَ عَلَى الْخَرابِ فِناؤُها، وَ شُيِّدَ بِالتُّرَابِ بِنَاؤُهَا»؛
«کاخ‌های محکم و گچ‌کاری شده را با سنگ‌های تکیه داده قبرها و با قبرهائی که آستانه آنها برای خراب ساخته شده و بنائشان با خاک محکم‌کاری گشته، عوض کردند».
این واژه چهار بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شید»، ج۲، ص۶۲۳.
