هرچند امروزه از چغندر قند نیز شکر می‌گیرند، لیکن در گذشته شکر از نیشکر- که به عربی «قصب السکر» می‌گفتند- گرفته می‌شد. مراد از آن در روایات نیز همین نوع شکر است. این ماده غذایی در گذشته به لحاظ مراتب تصفیه آن دارای انواعی از سرخ و سفید و سلیمانی و طبرزد و غیر آن بود. به گفته برخی، شکر قبل از آنکه تصفیه شود، شکر سرخ و چون دوباره پخته و تصفیه گردد و در ظرفی ریخته شود که درد آن جدا گردد، شکر سلیمانی و اگر سه بار پخته و صاف و دُرد آن جدا شود، قند مکرر نامیده می‌شود که اکثر، نوع سفت قند مکرر را شکر طبرزد نامند. برخی گفته‌اند: در پخت سوم، اگر به مقدار یک دهم شیر تازه بیفزایند و بجوشانند تا سفت شود، آن را طبرزد گویند.
در برخی روایات، خوردن شکر همراه با آب خنک برای مداوایتب سفارش شده است. همچنین در روایات، از شکر به عنوان غذایی سودمند یاد شده و نوع طبرزد آن دوای بلغم و نوع سلیمانی‌اش دوای بیماری وبا معرفی شده است.
