شِلْو (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شِلو (به كسر شین) و
شَلا (به فتح شین) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای جسد که
حضرت علی (علیهالسلام) درباره حالات انسان در
دنیا و توصیف
نعمتهای الهی از این واژه استفاده نموده است.
شِلو (به كسر سین) و شَلا (به فتح شین) به معنای جسد آمده است. «الشلو و الشلا: الجسد من کلّ شیء»
جمع آن اشلاء است.
• امام (صلواتاللهعلیه) درباره حالات انسان در دنیا فرموده است: «
«فَمِنْ نَاج مَعْقُور، وَلَحْم مَجْزُور، وَشِلْو مَذْبُوح، وَدَم مَسْفُوح»؛
برخی از
مرگ نجات یافته ولی زخمی است، برخی مانند گوشتی است که پوستش کنده شده و برخی جسد مذبوح و برخی
خون ریخته شده است.»
• امام (صلواتاللهعلیه) درباره نعمتها فرموده است: «
«جَعَلَ لَكُمْ أسْمَاعاً لِتَعِيَ مَا عَنَاهَا، وَأَبْصَاراً لِتَجْلُوَ عَنْ عَشَاهَا، وَأَشْلاَءً جَامِعَةً لاَِعْضَائِهَا»؛
خداوند شما را گوشها آفرید تا آنچه را که اهمّ است در خود نگاه دارد، و چشمها آفرید تا خلاص شود از
کوری و اجسادی آفرید که همه اعضاء متفرق را جمع کرده است.»
این واژه فقط دوبار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شلو»، ج۲، ص۶۰۵.