شِلْو (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شِلْو (به كسر شین و سکون لام) و
شَلا (به فتح شین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای جسد است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره حالات
انسان در
دنیا و توصیف
نعمت‌های الهی از این واژه استفاده نموده است.
این واژه فقط دو بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
شِلْو و
شَلا به معنای جسد آمده است.
«الشلو و الشلا: الجسد من کلّ شی‌ء» جمع آن
اَشْلاء است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره حالات انسان در دنیا فرموده است:
«فَمِنْ ناج مَعْقُور، وَ لَحْم مَجْزُور، وَ شِلْو مَذْبُوح، وَ دَم مَسْفُوح» «برخی از
مرگ نجات یافته ولی زخمی است، برخی مانند گوشتی است که پوستش کنده شده و برخی جسد مذبوح و برخی
خون ریخته شده است.»
مام (صلوات‌الله‌علیه) درباره نعمت‌ها فرموده است:
«جَعَلَ لَكُمْ أسْماعاً لِتَعيَ ما عَناها، وَ أَبْصاراً لِتَجْلُوَ عَنْ عَشاها، وَ أَشْلاَءً جَامِعَةً لاَِعْضائِها» «
خداوند شما را گوش‌ها آفرید تا آنچه را که اهمّ است در خود نگاه دارد، و چشم‌ها آفرید تا خلاص شود از
کوری و اجسادی آفرید که همه اعضاء متفرق را جمع کرده است.»
این واژه فقط دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شلو»، ج ۲، ص ۶۱۳.
