به معنای صحّت و سلامت است.
به معنی صحّت و سلامت است.
رسیدن به کنار سلامتی است و آن اسم گردیده به صحّت.
دوا نیز گفته شده، از باب تسمیه سبب به اسم مسبّب، که دوا سبب صحت است.
مرض تنها مرض بدن نیست بلکه قرآن از مرض قلب نیز نام می‌برد که از مرض بدن شدید و صعب العلاج است.
(فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ) (فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذِی فِی قَلْبِهِ مَرَضٌ) قلب مريض دوازده بار در قرآن آمده است.
قرآن شفا و دوای دردهای قلوب است.
شک،
حقد،
حسد،
شرک،
کفر،
نفاق که امراض قلوب‌اند به وسیله قرآن زدوده می‌شوند
(هُوَ شِفاءٌ) . از طرف دیگر
معرفت،
ایمان،
عاطفه، انصاف و غیره به وسیله آن وارد قلوب می‌شوند و آنها عبارت اخرای رحمت‌اند، لذا در زدودن
اسقام قلب شفاء و در وارد کردن فضائل به قلب رحمت است.
(هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ) مثل
(هُدىً وَ رَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ) اين قرآن يكپارچه رحمت و شفاء است ظالمان را جز زيان نيافزايد چنان‌كه در «خسر» گذشت.
