شَوْب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَوْب (به فتح شین و سکون واو) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای آمیختن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف
دنیا و اهل
شام از این واژه استفاده نموده است.
شَوْب به معنای آمیختن آمده است. «
شاب الشیء شوبا: خلطه».
برخی از مواردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف دنیا فرموده است:
«لاَ يَرْجِعُ مَا تَوَلَّى مَنْهَا فَأَدْبَرَ، وَلاَ يُدْرَى مَا هُوَ آت مِنْهَا فَيُنْتَظَرَ. سُرُورُهَا مَشُوبٌ بِالْحُزْنِ»؛
«آنچه از دست رفته و پشت کرده هیچ‌گاه بر نمی‌گردد و آینده معلوم نیست، تا در انتظارش باشیم، شادی آن با اندوه آمیخته...».
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف اهل شام فرموده است:
«جُمِّعوا مِنْ كُلِّ أَوْب، وَ تُلُقِّطوا مِنْ كُلِّ شَوْب»؛
«(اینان) از کسانی هستند که سزاوار است بفهمند و
ادب شوند، آموخته گردند».
(
محمّد عبده: منظور از «شوب» در این‌جا آمیختگی
نسب است.)
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شوب»، ج۲، ص۶۱۹.
