شَوْب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَوْب (به فتح شین و سکون واو) از
واژگان قرآن کریم به معنای آمیختن است.
شَوْب به معنای آمیختن است.
«شاب الشی‌ء شوبا: خلطه»
به مواردی از
شَوْب که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(ثُمَّ اِنَّ لَهُمْ عَلَیْها لَشَوْباً مِنْ حَمِیمٍ) «سپس روی آن مخلوطی از آب جوشان دارند.»
ضمیر (عَلَیْها) به شجره زقّوم راجع است . شوب مصدر به معنی مفعول است گویا مراد آن است که آب جوشان با زقّوم در شکمشان مخلوط می‌گردد.
به موردی که در
نهج البلاغه به کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (علیه‌السلام) می‌فرماید:
«سُرُورُهَا مَشُوبٌ بِالْحُزْنِ» شادی دنیا آمیخته با اندوه است.
این کلمه فقط یک‌بار در قرآن آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شوب»، ج۴، ص۸۸.
