شَهِق (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَهِق (به فتح شین و کسر هاء) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای ارتفاع است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصيف کوه‌ها و زمين و
اهل تقوی از این واژه استفاده نموده است.
شَهِق به معنای ارتفاع آمده است. «
شهق یشهق: ارتفع»
شاهق به معنای کوه بلند آمده است.
شَهیق به خارج کردن نفس (بازدم)، چنان‌که زفیر به معنای به درون کشیدن آن است. «
الزَّفِيرَ إدخال النفس و الشَّهِيق إخراجه».
برخی از مواردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره کوه‌ها فرموده است:
«فَاشْهَقَ قِلاَلَهَا، وَ اَطَالَ اَنْشَازَهَا»؛
«قلّه‌هاى آنها را به سوى
آسمان کشید و نوک آنها را طولانى ساخت».
امام (صلوات‌الله‌علیه) در توصيف زمين و گسترش آن فرموده است:
«حَمْلِ شَوَاهِقِ الْجِبَالِ الشٌّمَّخِ» «کوه‌هاى سخت و مرتفع را بر دوش خود حمل نموده».
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف اهل تقوی فرموده است:
«وَ ظَنُّوا أَنَّ زَفيرَ جَهَنَّمَ وَ شَهيقَها فِي أُصُولِ آذَانِهِمْ» «و صداى ناله و به هم خوردن زبانه‌هاى آتش
جهنّم با آن وضع مهیبش در درون گوششان طنین‌انداز است».
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شهق»، ج۲، ص۶۱۸.
