شَمْس (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَمْس (به فتح شین)، از
واژگان نهج البلاغه به معنای آفتاب است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره حرکت آفتاب و ماه از این واژه استفاده نموده است.
این واژه به صورت مفرد و جمع شانزده بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
شَمْس به معنای آفتاب آمده است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص حرکت آفتاب و ماه فرموده است:
«وَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ دائبانِ فی مَرْضاتِهِ: یُبْلیانِ کُلَّ جَدید، وَ یُقَرِّبانِ کُلَّ بَعید» «هر تازه‌ای را (با گردش پیاپی خود) کهنه می‌سازند و هر دوری را نزدیک می‌کنند.»
این کلام صریح است در حرکت آفتاب و ماه.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
خطبه ۱۷۱ فرموده است:
«اللَّهُمَّ رَبَّ السَّقْفِ الْمَرْفُوعِ، وَ الْجَوِّ المَکْفُوفِ، الَّذی جَعَلْتَهُ مَغیضاً لِلَّیْلِ وَ النَّهارِ، وَ مَجْریً لِلشَّمْسِ وَ الْقَمَرِ» «ای
اللّه ای پروردگار آسمان برافراشته و جوّ نگاه داشته شده که آن‌را محلّ فرو‌رفتن
شب و
روز قرار داده و محل حرکت آفتاب و ماه گردانده‌ای.»
این واژه به صورت مفرد و جمع شانزده بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شمس»، ج۲، ص۶۱۵.
