شِفاء (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شِفاء (به کسر شین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای صحت و سلامت است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
قرآن و
صبر هنگام
غضب از این واژه استفاده نموده است.
از این واژه نوزده مورد در «
نهج البلاغه» آمده است.
شِفاء به معنای صحت و سلامت دادن آمده است.
اِشفاء طلب شفا است مانند استشفاء.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص عدم
انتقام به وقت غضب فرموده است:
«مَتَی اَشْفی غَیْظی اِذا غَضِبْتُ؟ اَحینَ اَعْجِزُ عَنِ الاْنْتِقامِ فَیُقالُ لی: لَوْ صَبَرْتَ؟ اَمْ حینَ اَقْدِرُ عَلَیْهِ فَیُقالُ لی: لَوْ عَفَوْتَ» «چه وقت انتقام در وقت غضب آیا آن‌گاه که از انتقام عاجزم و گفته می‌شود: کاش صبر کنی، یا وقتی که قادرم که گفته می‌شود‌ای کاش
عفو نمایی به هر حال مجالی برای انتقام ندارم.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در درباره قرآن فرموده است:
«اَنْزَلَ عَلَیْهِ الْکِتابَ نُوراً لا تُطْفَاُ مَصابیحُهُ... وَ شِفاءً لا تُخْشی اَسْقامُهُ» «سپس
خداوند قرآن را بر او نازل کرد؛ نوری که چراغ‌هایش خاموشی ندارد... داروی شفابخشی که با وجود آن، بیماری‌ها وحشت نیاورد.»
از این واژه نوزده مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شفاء»، ج۲، ص۶۰۶.
