شارب‌

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

‌موی پشت لب بالا که به لب زیرین برسد را در اصطلاح شارب می‌گویند. از احکام آن در بابهای طهارت، صلات، حج و حجر سخن گفته‌اند.

---

آن مقدار از موی سبیل که لبها را پوشانده شارب گویند.
برخی شارب را به خود سبیل نیز معنا کرده‌اند.
لیکن برخی لغویان آن را نادرست دانسته‌اند.
بسیاری از آنان تنهاهمان معنای ذکر شده در شناسه را ذکر کرده‌اند.

---

۲.۱ - مستحبات و مکروهات در شارب

بلند گذاردن شارب و نچیدن آن مکروه و چیدن آن، بویژه در روز جمعه تا بالای خط لب رویین مستحب است.
چنان که مستحب است پس از چیدن شارب این دعا را بخواند: «بِسمِ اللَّهِ و باللَّهِ وَ عَلی‌ سُنّةِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ».
خوش بو و معطر کردن شارب (سبیل) مستحب است.
چیدن شارب قبل از احرام مستحب است.

۲.۲ - حرمت چیدن شارب در حال احرام

لیکن چیدن شارب در حال احرام حرام است.
و از دیدگاه بعضی، موجب کفاره نیز می‌باشد و کفّاره آن یک گوسفند است.
حاجی‌ای که پس از اتمام اعمال منی‌ (رمی جمره، قربانی، حلق یا تقصیر) برای طواف زیارت (طواف حج‌) به مکه باز می‌گردد، مستحب است پیش از طواف غسل کند و ناخن و شارب خود را بچیند.
تقصیر در عمره یا حج با چیدن شارب (سبیل) نیز محقق می‌شود.
بنابر قول برخی، روییدن شارب (سبیل) از نشانه‌های بلوغ است.

۲.۳ - اختلاف نظر در چیدن شارب میت

در حرمت یا کراهت چیدن شارب (سبیل) میت اختلاف است.

---