سیدماجد بن ابراهیم حسینی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سیدماجد بن ابراهیم حسینی، جدّ خاندان پشت مهدی از
علما و فضلای
شیعی قرن دوازدهم و سیزدهم است.
از زمان
ولادت او اطلاع دقیقی وجود ندارد، تنها میدانیم که از علمای بزرگ اواخر
عهد صفوی و دوره
نادرشاه افشار (۱۱۴۸ـ۱۱۶۰) بوده است.
از تعبیر یکی از شاگردانش که مجموعهای از
رساله های وی را
استنساخ کرده دانسته میشود که سیّدماجد تا ۱۱۵۲ زنده بوده است.
علاوه بر این، به نوشته
ضرابی و
صهبای سخن،
در دعوتی که به دستور نادرشاه از علمای بلاد از
شیعیان و
اهل سنّت برای تشکیل جلسه
مناظره و
گفتگو صورت گرفت، سیّدماجد به نمایندگی از
علمای کاشان روانه شد اما در میانه راه در
کرمانشاه درگذشت و طبق وصیّتش همانجا به خاک سپرده شد. این دعوت در ۱۱۵۶ بوده است.
از سیّدماجد آثاری در
حکمت و
فقه برجای مانده است که بدین قرارند: التخلل و التکاشف الحقیقیان؛ نفی الهیولی؛ حواشی بر
اشارات و
شفا و ایقاظ النائمین و ایعاظ الجاهلین که
رسالهای در تحقیق
غنا است.
مؤلف در این
رساله به
رساله فی تحریم الغناء از
محقق سبزواری (متوفی ۱۰۹۰) نظر داشته و به بحث درباره غنا،
احادیث مجوّز بر
غنای عرفی و نکوهش
فتوا به
تحریم مطلق غنا و
تحریم کنندگان همه مصادیق لُغَوی غنا میپردازد.
درباره مطالب این
رساله مناقشاتی چند صورت گرفته است، از جمله میرزاابراهیم خوزانی، قاضی اصفهان (مقتول در ۱۱۶۰)،
رساله تحریم الغناء را در رد آن نوشت؛ همچنین برخی مطالب
رساله فی تحریم الغناء از محمد
رسول کاشانی (زنده در ۱۲۵۸) و بخشی از
رساله فی الغناء از مولی اسماعیل خواجویی (متوفی ۱۱۷۳) و
رساله ذریعه الاستغناء از
ملاحبیب الله کاشانی ناظر به همین
رسالهاند.
رسالههای مذکور در میراث فقهی به
چاپ رسیدهاند.
یکی از فرزندان سیّدماجد، میرابراهیم، در
علم و
عمل بینظیر بوده است.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «سادات پشت مشهدی»، شماره۲۷۷۶.