سیّدجلال‌الدّین حسن صلائی بن میرابوالفتوح حسینی موسوی شهرستانی، از اعیان و اشرافاصفهان در عصر صفویه است. سیدی فاضل و ادیب بوده و شاه عباس در سال ۱۰۱۵ق صدارات محال عراق عجم (اصفهان، یزد، قم، کاشان، ساوه و نطنز) و مازندران را به او تفویض نموده و مقرّر کرد رسیدگی به موقوفات مناطق فوق به عهده صلائی باشد. در این سال شاه عباس به شیروان و داغستان حمله برد و در هنگام تسخیر قلعه شماخی، صلائی وفات یافت. او طبع شعر نیز داشت. ابتدا «حزینی» و سپس «صلائی» تخلّص می‌نمود و سرانجام در سال ۱۰۱۸ق وفات یافت. این بیت از اوست: گمگشته عشقیم که در روز جزا هم ••••• در دفتر اعمال ز ما نام نجویند
[۱]هاشمی، محمدجعفر، تاریخ پانصد ساله خاندان شهرستانی، ص۱۱۵-۱۱۲.
[۲]منجم یزدی، محمد بن عبدالله، تاریخ عباسی یا روزنامه ملّا جلال، ص۳۰۴.
