او در ۱۳۶۰ق بـرای زیـارت امام هشتم علی بن موسی الرضا (علیه‌السلام) و صله ارحام به ایران مسافرت کرد و با اصـرار خـویشاوندانش در تـبریز ماندگار شد و به تدریس خارج فقه، تالیف و تصنیف، امامت جماعت و راهنمایی مـردمان اشـتغال ورزیـد.
از خطی زیبا، زندگی ساده و به دور از شهرت برخوردار بود. تالیفات و تقریرات ایشان عـبارت اسـت از: ۱ـ تـقریرات درس فقه آیت‌الله نائینی (خیارات)؛ ۲ـ تقریرات درس اصول میرزای نائینی (یک دوره کامل)؛ ۳ـ رجال الحدیث؛ ۴ـ القـواعد الفـقهیة؛ ۵ ـ حاشیه عروة الوثقی؛ ۶ ـ حاشیه مکاسب؛ ۷ـ حاشیه کفایةالاصول؛ ۸ ـ روضة الاحباب (کشکول)؛ ۹ـ روضة العارفین (کـتابی در تـهذیب نـفس)؛ ۱۰ـ شمس الضحی فی مناقب النبی و الائمة الهدی (این کتاب به چاپ رسیده است)؛ ۱۱ـ حـاشیه بـر حاشیه میرزا علی ایروانی بر کفایة الاصول.
سرانجام در ۹۱ سالگی در تاریخ دوشنبه ۲۰ فروردین ۱۳۷۵ش (۱۹ ذیقعدة الحرام۱۴۱۶ق) بدرود حیات گفت و پیکرش پس از تشیع در تبریز، به قم انتقال داده شد و در صحن حرم حضرت فاطمه معصومه (سلام‌الله‌علیها) مدفون شد.
سید ابوالمجد ضیاءالدین مرتضی حـسینی مـرعشی نـجفی (۱۳۲۵-۱۴۱۶ق/۱۲۸۶-۱۳۷۵ش)، برادر آیت الله 
