سید جعفر پیشه‌وری (پژوهشکده‌باقرالعلوم)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
![سید جعفر پیشه‌وری]()
میرجعفر جوادزاده خلخالی مشهور به سید جعفر
پیشه
وری (۱۲۷۲-۱۳۲۶)، سیاستمدار، روزنامه‌نگار و انقلابی
کمونیست ایرانی که نخست‌وزیر حکومت خودمختار آذربایجان و مؤسس
فرقه دموکرات آذربایجان بود. وی از بنیانگذاران و عضو کمیته مرکزی حزب عدالت در
باکو، از مؤسسین
حزب کمونیست ایران در نخستین کنگره آن و دبیر مسؤول تشکیلات این حزب در
تهران بود.
پیشه
وری در باکو سردبیر روزنامه دوزبانه ترکی آذربایجانی – فارسی «حریت» بود. وی گرداننده اصلی روزنامه حقیقت بود که در تهران منتشر می‌شد. بعدها او روزنامه آژیر را در تهران منتشر کرد.
تشکیل، تقویت، بالا بردن توانمندی حزب توده و فرقه دموکرات آذربایجان با قدرت سیاسی، نظامی و مالی
شوروی بود. بنابراین وابستگی فرقه دموکرات آذربایجان به اتحاد شوروی، به ویژه حزب کمونیست آذربایجان شوروی از آغاز آشکار بود و در بستر زمان فزونی یافت.
سرانجام روز ۲۰ تیر ۱۳۲۶ سیدجعفر
پیشه
وری که در ۲۱ آذر ۱۳۲۵ در برابر حمله قوای دولتی عقب‌نشینی کرده و به باکو گریخته بود، در یک سانحه اتومبیل در این شهر کشته شد.
شروع کار مطبوعاتی او مربوط به همین دوران است و نخستین مقاله‌اش گویا اندکی پس از درگرفتن "انقلاب فوریه "۱۹۱۷ در روزنامه "آچیق‌سوز" که ارگان
حزب مساوات بود و به سردبیری "رسول‌زاده" به چاپ رسید؛ ولی نویسندگی را به شکل حرفه‌ای با چاپ مقالاتی در روزنامه "آذربایجان جز لاینفک ایران است"، آغاز کرده است.
پس از متلاشی شدن حزب دموکرات شاخه باکو ۱۹۱۸
پیشه
وری همراه بسیاری از اعضای حزب، به
حزب عدالت پیوست و در مهر ۱۲۹۸ سردبیر روزنامه "حریت" ارگان حزب عدالت شد. این روزنامه ارگان کمیته حزب دموکرات بود، حزبی که "محمدعلی تربیت" به وجود آورده و متشکل از ایرانیان مهاجری بود که در آن سامان زندگی می‌کردند.
هسته اولیه حزب عدالت گروه‌های کوچکی از کارگرانی بودند که افراد شاخصی چون "اسدالله غفارزاده"، "بهرام آقایوف" و "احمد امیروف" رهبری آن‌را در بعضی تظاهرات و اعتراضات به عهده داشتند. بسیاری از اعضای حزب در واقع همان دهقانان فراری و فقیری بودند که از نواحی مختلف
آذربایجان بدان دیار کوچیده بودند. پس از متلاشی شدن حزب دموکرات به حزب عدالت پیوست و در اواسط سال ۱۲۹۸ به عضویت کمیته مرکزی حزب برگزیده شد. "مترقی‌ترین تشکیلات سیاسی ایرانیان مرا با آغوش باز پذیرفت، دستور داد، روزنامه "حریت" را تاسیس و اداره نمایم. "
در واقع
پیشه
وری با نویسندگی به احزاب کمونیستی پیوست.
به دنبال اشغال باکو در اردیبهشت ۱۲۹۹ مسئولین نظامی شوروی به مقامات
ایران در شهر مرزی
آستارا اعلام کردند که شوروی هیچ دعوایی با ایران ندارد. لیکن قصد دارد، از طریق
دریا و
زمین به
انگلیس حمله کند. بعد از عقب‌نشینی نیروهای انگلیس به طرف
قزوین زمینه مساعدی برای پیشرفت فعالیت‌های کمونیست (حزب عدالت) فراهم شد.
بعد از اینکه اعضای حزب عدالت ایران در ۱۹۲۰ به دو شاخه تقسیم شد، گروهی تابعیت شوروی را پذیرفتند و فعالیت‌های خود را در همانجا ادامه دادند و گروه دوم که هنوز تابعیت دولت ایران را داشتند، به تدریج وارد ایران شدند. یکی از اهداف اصلی حزب عدالت ایران "پیروز گردانیدن جنبش‌های آزادی‌بخش ملی و دموکرات خلق‌های ایران و برپاداشتن حاکمیت دموکراتیک خلق در کشور بود. بعد از ورود ارتش سرخ و یا هم زمان با آن
پیشه
وری که اکنون ۲۷ سال داشت، به همراه هیئتی از اعضای حزب کمونیست به
شمال ایران اعزام می‌شود و این در حالی است که جمهوری جنگل به رهبری، "
میرزا کوچک‌خان" تازه شکل گرفته است.
پیشه
وری با میرزا به مذاکره پرداخته و در اواسط خرداد ۱۲۹۹ش، جمهوری گیلان اعلام موجودیت می‌کند.
پیشه
وری نیز به عنوان وزیرخارجه حکومت انقلابی مذکور معرفی می‌شود.
پیشه
وری و عدالتی‌ها بعد از ورود به گیلان در شهر انزلی به تبلیغ مرام کمونیستی می‌پردازد. آنها اندکی بعد از جذب نیرو به مسلح کردن آنها می‌پردازند. اما اختلاف بین قوای
جنگل و عدالتی‌ها بالا می‌گیرد. کوچک‌خان از آنها می‌خواهد به علت اینکه رهبری نهضت در دست عناصری به شدت مذهبی قرار دارد، از تبلیغات کمونیستی که باعث تفرقه و تجزیه می‌شود، پرهیز نماید. اما اعضای حزب عدالت بی‌توجه به خواست‌های او در تبلیغ مرام کمونیستی و مخالف با مقدسات مردم تا آنجا
پیش رفتند که ضربه خردکننده‌ای بر پیکر جمهوری نوپای جنگل وارد کردند و مردم را از نهضت جنگل مایوس و دلسرد کردند.
پیشه
وری با عنوان "پرویز" سرمقاله‌های روزنامه "حقیقت" را می‌نوشت موقع به سلطنت رسیدن
رضاشاه مقالات مخالف و انتقادی می‌نوشت و به
شهرت رسید.
در سال ۱۳۰۹ دستگیر و زندانی شد. وقتی قانون ضدکمونیستی توسط داور به مجلس ارائه شد، تقریبا تمامی رهبران کمونیستی در ایران دستگیر شدند، جرم آنها اقدام علیه امنیت
کشور بود.
پیشه
وری یکی از همین دستگیرشدگان بود.
پیشه
وری خود در مورد این سال‌ها می‌گوید: «حال که ۵۰ سال از عمرم می‌گذرد و سی سال آن را در مبارزه سیاسی و در زندان‌ها به سر برده‌ام، خود را همان مستخدم زحمتکشی می‌دانم که در مدرسه خدمت می‌کرد و برای همان طبقه هم می‌نویسم، در جریان نهضت جنگل به تهران آمدم و شورای مرکزی اتحادیه کارگران را تشکیل و روزنامه حقیقت را منتشر کردم و در دوره رضاخان چهار بار مرکز ما را منحل کردند. ولی پنجمین بار مرکز را تشکیل داده و فعالیت مطبوعاتی را به اروپا منتقل کردم و نشریات خود را توانستم از دیوار چینی که پلیس رضاخان دور ایران تشکیل داده بودند، به ایران برسانیم. بالاخره در سال ۱۳۰۹ توقیف شدم، هشت سال تمام در
قصر به غیر از ما زندانی سیاسی نبود، می‌خواستند ما را به
مرگ تدریجی نابود کنند، در سال ۱۳۱۹ بعد از ده سال به
کاشان تبعید شدم، بیست روز بعد از شهریور ۲۰ توانستم رهایی یافته خود را به تهران رسانم.
پیشه
وری پس از بازگشت از تبعید به کمک "احمد اسدی" که از شهریور ۲۰ رییس اداره تعاونی شده بود، در آن اداره استخدام می‌شود. او بعد از ۲۰ روز که از کاشان به تهران آمده بود، در جلسه‌ای که با تلاش "ایرج اسکندری" به منظور تاسیس
حزب توده در خانه "سلیمان میرزا" تشکیل شد، حضور فعال داشت. او به همراه ایرج اسکندری، سلیمان میرزا، رضا روستا، با رای مخفی انتخاب شدند تا مقدمات تشکیل حزب را فراهم کنند.
در خواست امتیاز روزنامه "آژیر" توسط
پیشه
وری پس از تصویب لایحه‌ای در مجلس شورای ملی امکان پذیر شد که از سوی "دکتر سیاسی" وزیر فرهنگ وقت به مجلس ارائه شد. "ارسنجانی" می‌گوید: «
پیشه
وری وقتی روزنامه آژیر را منتشر می‌کرد من در آپارتمان روزنامه "داریا" دو اتاق به او واگذار کردم»
البته
پیشه
وری در حزب توده نماند، یکی از موارد مهم زندگی سیاسی او برخورد و رابطه‌اش با حزب توده است. او حزب توده را آنقدر جدی و مهم نیافته بود که خود را جز او بداند، وی خود را مردی سرد و گرم چشیده می‌دانست و معتقد بود که اعضای
جوان و فکلی حزب باید به او به عنوان لیدر مراجعه کنند. حضور "ارشیر آوانسیان" به عنوان مخالف
پیشه
وری در حزب را باید یکی از علت‌های کناره‌گیری او از حزب دانست. اختلافات شدید او با آوانسیان از دوران
زندان شروع شده بود و تا رد اعتبارنامه‌اش در مجلس چهاردهم توسط آوانسیان و دیگر
دشمنان پیشه
وری پیش رفت.
ورود
پیشه
وری به همراه بعضی از دوستانش همچون "سلام‌الله جاوید" به حزب دموکرات و کناره‌گیری‌اش از آن که باز هم حمایت و تاکید او بر اعطای امتیاز
نفت به روس‌ها است. شکل‌گیری این حزب همزمان با درگیری
پیشه
وری با حزب توده و رد اعتبارنامه‌اش در مجلس بود. در پاییز ۱۳۲۳ وقتی اعطای "امتیاز نفت شمال" به شوروی مطرح شد. اکثریت حزب دموکرات با اعطای امتیاز نفت مخالفت کردند؛ اما
پیشه
وری و گروه اقلیت او موافق اعطای امتیاز بودند و حتی در کمیته مرکزی تاکید نمودند از سوی حزب دموکرات میتینگی برگزار شود و وقتی کمیته مرکزی با این پیشنهاد مخالفت کرد.
پیشه
وری و دوستانش از حزب جدا شدند.
در انتخابات مجلس چهاردهم در
تبریز برای نه کرسی، دوازده نفر نامزد شدند که از بین آنها سه نفر که
پیشه
وری رهبری آنان را به دست داشت، توسط حزب توده و اتحادیه‌های کارگری پشتیبانی می‌شدند، با کنترل شدیدی که "سرلشگر مقدم" بر روز انتخابات داشت در بیشتر شهرها شوروی و هوادارانش نتوانستند کاری از
پیش ببرند، به همین دلیل کوشیدند تا فرصت از دست رفته را در آذربایجان جبران کنند، در نتیجه انتخابات از بین نه نفر نماینده منتخب به ترتیب "حاج‌خویی" و
پیشه
وری بیشترین آرا را به دست آوردند.
مجلس چهاردهم در ۲۶ اسفند رسما کار خود را با بررسی اعتبارنامه نمایندگان آغاز کرد. در تیر ۲۳ جلسه مجلس برای بررسی اعتبارنامه
پیشه
وری تشکیل شد. شریعت‌زاده و تعداد دیگری از نمایندگان با اعتبارنامه
پیشه
وری مخالفت کرده و بر فشار و دخالت روس‌ها در انتخابات تبریز تاکید کردند.
بعد از اینکه "کافتارادزه" معاون وزارت خارجه شوروی در شهریور ۲۳ وارد تهران شد، تا امتیاز نفت شمال را از دولت ایران مطرح کند. روزنامه‌های حزب‌توده از این درخواست حمایت کردند. سیدجعفر
پیشه وری نیز در روزنامه آژیر در دفاع از منافع شوروی و واگذاری امتیاز نفت شمال به آن کشور در حرکتی همسو با روزنامه‌های وابسته به حزب توده ضمن حمله به دولت وقت چنین نوشت: «عمل واقع شده این است که کابینه ساعد با شرکت متولیان مجلس داشتند، روی منابع نفت ایران بند و بست‌های تاریک و مظنون می‌کردند، ورود کافتارادزه پرده از روی کار برداشت، فهمیدند این دلالی به سادگی سر نخواهد گرفت، بنابراین سخن خود را عوض کردند و گفتند، اصلا دولت ایران میل ندارد، هنگام
جنگ به موضوع نفت دست بزند. »
پیشه
وری هر چند با "فاطمی" مدیر مسئول روزنامه "باختر" رابطه دوستی داشت؛ اما در جریانات نفت وقتی باختر مقاله‌ای انتقادی از "دکتر کشاورز" و شوروی نوشته بود.
پیشه
وری در آژیر مقاله‌ای با عنوان شما غلط می‌روید. پاسخ تندی به "حسین فاطمی" داده بود و او را متهم کرده که باختر از مساعدت‌های ساعد، میلسپو و سیدضیا برخوردار است.
تاکید بر انتخاب انجمن‌های ایالتی و ولایتی که در ماده ۲ بیانیه ۱۲ شهریور ۲۳ به عنوان زمینه تشکیل
فرقه دموکرات از آن سخن رفته، حدود ۲۵ سال
پیش نیز از دغدغه‌های فکری
پیشه
وری بوده، در مقاله حکومت مرکزی و اختیارات ملی در روزنامه "حقیقت" بر آن تاکید کرده بود؛ اما بعد از رد اعتبارنامه‌اش از مجلس ۱۴ و مایوس شدنش از ورود به مجلس، دوباره بعد از ۲۵ سال در روزنامه آژیر به آن می‌پردازد. نقشه تشکیل فرقه دموکرات از طرف شخص "استالین" کشیده شده بود و شوروی‌ها قبل از انتخاب
پیشه
وری برای در دست گرفتن ریاست این فرقه به سراغ بسیاری دیگر نیز رفته بودند.
"ابراهیم نوروزاف" که از سوی "کا گ ب" در پوشش خبرنگار نظامی در شهریور ۲۰ به همراه ارتش سرخ به ایران فرستاده شده بود و در حقیقت رابط اصلی محور مسکو ـ باکو تبریز ایران بوده است، در خاطرات خود در مورد انتخاب
پیشه
وری به رهبری فرقه دموکرات می‌نویسد: «
پیشه
وری با رهبری فرقه دموکرات موافق نبود، در سال ۱۳۲۳ در جلفای شوروی در داخل قطار ملاقاتی بین "جعفر باقراف" و سیدجعفر
پیشه
وری صورت گرفت، در آنجا بود که باقراف رهبری فرقه دموکرات آذربایجان ایران را به
پیشه
وری پیشنهاد نمود؛ اما او موافقت نمی‌کرد. میرجعفر باقراف خطاب به
پیشه
وری گفت: دیگر از تاریخچه حزب عدالت نوشتن کافی است، تا فرصت هست با ما همگام شو
پیشه
وری در پاسخ به باقراف می‌گوید. این روس‌ها که امروز به منظور پیشبرد اهداف سیاسی‌شان ما را به بازی می‌گیرند آدم‌های مورد اطمینان نیستند، آنها در صورت لزوم به ما کمکی نمی‌کنند و ما را در میان مبارزه تنها می‌گذارند،
محبت روس‌ها به محبت
میمون شباهت دارد که هنگام غرق شدن در آب پا روی بچه‌اش می‌گذارد، من آنها را خوب می‌شناسم. سرانجام پس از گفتگوی زیاد
پیشه
وری با اطمینان به میرجعفر اوف به اعتبار خدمت به ملت ایران با پیشنهاد آنها موافقت کرد».
پیشه
وری بعد از آن روزنامه آژیر را به دوستانش سپرد و راهی آذربایجان شد. در تبریز
پیشه
وری با مذاکرات زیاد سعی می‌کند با همکاران توده‌ای‌اش، "شبستری" و "پادگان" که مسئول وقت حزب توده تبریز بوده، زمینه ادغام دو حزب را فراهم آورد. پس از آن بیانیه معروف ۱۲ شهریور که شامل ۱۲ ماده بود، را منتشر کرد. این بیانیه با ۴۸ امضا منتشر شد.
اما حزب توده با ادغام فرقه دموکرات آذربایجان و شعبه حزب توده آذربایجان کاملا مخالف بود. "ایرج اسکندری" می‌نویسد: "کاملا در مقابل عمل انجام شده، قرار گرفتیم و مخالف بودیم، خیال می‌کردیم،
پیشه
وری خودسرانه این کار را کرده است؛ اما بعدا خبر رسید که این کار او مورد پشتیبانی بوده است. » مسئله‌ای که بیشتر در این بین برای
پیشه
وری مهم بود، مسئله زبان و رسمی کردن
زبان آذری در آذربایجان بود، او تا آنجا
پیش رفت که خواستار پالایش زبان ترکی از واژه‌های فارسی و عربی شد.
فرقه دموکرات در اولین جلسه در ده مهر ۱۳۲۴ با شرکت ۲۴۷ نفر از شهرهای مختلف آذربایجان تشکیل شد. نمایندگان کمیته مرکزی از ۴۱ نفر انتخاب شدند که
پیشه‌روی در راس آن قرار داشت. در این فرقه همه افراد از مالک و تاجر تا مهاجرینی که سال‌ها در کشورهای اطراف
مهاجرت کرده بودند، حضور داشتند به آنها گفته شده بود که با همکاری استالین می‌توانید، برای خود کشور دموکراتیک بسازید.
"بیات" استاندار آذربایجان از طرف دولت مرکزی برای مذاکره با
پیشه
وری انتخاب شد. بیات از
پیشه
وری در مورد کلمه خودمختاری سوال کرد.
پیشه
وری این‌گونه توضیح می‌دهد، ما به هیچ‌وجه درصدد تجزیه نیستیم ما می‌خواهیم که در حدود سرحدات
ایران و زیر
پرچم ایران و زیر قوانین عمومی عادلانه ایران در کارهای داخلی خودمختار باشیم. پول ما همان پول ایران است، به مجلس نماینده می‌فرستیم و قسمتی از
مالیات را نیز به دولت مرکزی می‌دهیم و بقیه را برای پیشرفت امور فرهنگی و
بهداشتی و اجتماعی مصرف می‌کنیم.
همزمان با مذاکرات بیات و
پیشه
وری درگیری بین نیروهای حکومت مرکزی و بومیان آذربایجان شدت گرفت و به سقوط شهرهای آذربایجان منجر شد و مذاکرات بین این دو به نتیجه نرسید.
فرقه در ۲۱ آبان کنگره بزرگی در تبریز تشکیل داد و در سخنرانی‌ای که
پیشه
وری ترتیب داد، این‌گونه گفت: «ما خودمختاری آذربایجان را به دست آورده‌ایم و
مملکت خود را آباد و سعادتمند خواهیم کرد و سایر ایالات از ما درس خواهند گرفت بعد از غائله با مشخص شدن وزرا و و نمایندگان مجلس حکومت ملی با نخست‌وزیری
پیشه
وری کار خود را آغاز کرد و با
اعدام چند تن از اشرار امنیت را به خوبی تامین کرد».
اصلاحات اجتماعی گسترده‌ای انجام شد. نخستین اصلاحات اراضی کشور را فرقه دموکرات اجرا کرد. فرقه همچنین یک
قانون جامع کار تصویب کرد و
مالیات مواد غذایی و کالاهای ضروری را به مالیات بر درآمد سودهای تجاری
ثروت حاصل از زمین درآمدهای صاحبان حرف و کالاهای لوکس تبدیل کرد. همچنین با آسفالت کردن خیابان‌ها، گشودن درمانگاه‌ها و کلاس‌های سوادآموزی، تاسیس دانشگاه دارالفنون، یک ایستگاه رادیویی، و یک انتشاراتی، تغییر نام خیابان‌ها به ستارخان، باقرخان و دیگر قهرمانان
انقلاب مشروطه چهره
تبریز را دگرگون کرد. حتی مخالفان فرقه هم پذیرفتند که در عرض یک سال خدمات کارهایی بیشتر از دوران بیست ساله
رضاخان صورت گرفته است.
بیشتر توجه فرقه به
زبان ترکی و گسترش آن در ادارات دولتی و مطبوعات و مدارس بود. شایان ذکر است که "انجمن فرهنگی ایران و شوروی" توسط روس‌ها در تبریز به وجود آمده بود در گسترش زبان آذری نقش زیادی داشت.
مسئولین فرقه سعی می‌کردند، در مورد مسائل مذهبی سیاست بی‌طرفی را در
پیش گیرند تا جایی که مخالفت علما را برنینگیزانند. اما با همه تساهل، فرقه دموکرات در جلب همکاری رهبران مذهبی و
روحانیون موفق نشد، هر چند رهبران فرقه برای جلب رضایت مردم و روحانیون به آزادی اعمال مذهبی تاکید داشتند و به
زنان حق استفاده از چادر داده شد و در مدارس نیز دانش آموزان با سرود مذهبی به سر کلاس می‌رفتند. اما اینها کافی نبود. مخالفت روحانیون دارای ریشه‌های عمیق ایدئولوژی بود. روحانیون، کمونیست‌ها را
اهل کفر می‌دانستند. در سوی دیگر مردم آذربایجان با احساسات مذهبی می‌توانستند، تحت تاثیر علما قرار بگیرند، مردمی که از پذیرفتن زمین‌های تقسیمی مردم توسط فرقه با عنوان
مال حرام امتناع می‌کردند و در حال
گرسنگی از گرفتن گندم‌هایی که توسط فرقه تقسیم می‌شد، از
ترس عذاب روز قیامت خودداری می‌کردند. همه اینها پایگاه مردمی فرقه را متزلزل کرد.
"قوام" با کیاست خود می‌دانست که مسئله آذربایجان در مسکو حل خواهد شد. او با مذاکراتی با "سادچیکف" سفیر شوروی از یک طرف و تشکیل کابینه‌ای با اعضایی از
حزب توده و دستگیری چند تن از مخالفان حزب توده؛ همچون "علی دشتی" و "سیدضیا" باعث خوشحالی و رضایت شوروی و فرقه دموکرات را فراهم آورد و بعد نیز با مذاکرات بعدی آنها را با وعده "امتیاز نفت شمال" راضی به تخلیه قوای سرخ از ایران کرد. بعد از آن با مذاکراتی با
پیشه
وری با تفاهم‌هایی با او رسید.
به زودی قوام اعلام کرد که اگر دموکرات‌های آذربایجان با خودداری از پذیرفتن نیروهای مسلح این حق را از دولت سلب کنند، اقتدار دولت مرکزی را علنا به مبارزه خوانده‌اند. در چنین وضعی تصرف آذربایجان احتمالا ضروری خواهد بود و اگر روس‌ها در این امر دخالت کنند، ایران به
شورای امنیت شکایت خواهد کرد. بدین‌ترتیب حمله به آذربایجان در ۱۶ آذر ۲۹ از
زنجان شروع شده و بعد از روزها زد و خورد فرقه دموکرات سقوط کرد.
پیشه
وری همراه با دوستان و همراهانش مجبور به ترک وطن شدند. آنها در اواخر شب به مرز جلفا رسیده و بعد وارد
شوروی شدند. دوستان نزدیک او در مورد زندگی
پیشه
وری در شوروی این‌گونه گفته‌اند: «
پیشه
وری پس از ترک ایران در باکو سکونت داشت، ساده می‌پوشید و ساده می‌زیست. وقتی در خیابان‌های شهر راه می‌رفت، چیزی او را از دیگران متمایز نمی‌کرد. دو اتومبیل نمره خارجی به او داده بودند. برایش در کانون نویسندگان اتاقی تدارک دیده بودند، آنجا خلوت می‌کرد. گویا خاطرات سیاسی سال‌های ۱۹۴۱ـ۱۹۴۵ خود را می‌نوشت.
رهبران فرقه از همان ابتدا می‌خواستند، فرقه را احیا کنند؛ اما شوروی به دلیل مذاکراتش برای امتیاز نفت شمال به این خواسته‌ها اعتنایی نمی‌کرد؛ اما بعد از فیصله این قضیه و قطع امید روس‌ها
پیشه
وری دوباره فرقه را تشکیل داد و در راس آن قرار گرفت. در همان سال وقتی به همراه راننده‌اش برای سرکشی به اردوگاه‌ها می‌رفت. در ساعت ۷
صبح ماشین‌اش به نرده پل جاده "گیروف آباد" برخورد می‌کند و
پیشه
وری به علت خونریزی زیاد در سال ۱۳۱۵ش، در سن ۵۵ سالگی درگذشت.
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «سید جعفر پیشه وری»، تاریخ بازیابی۹۵/۵/۱۸.
