سُوء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سُوء (به ضم سین ) از
واژگان نهج‌البلاغه، به معنای بد و
سَوء (به فتح سین) به معنای بدی است. موارد زیادی از این مادّه در
نهج‌البلاغه آمده است.
سُوء (به ضم اول) اسم است به معنای بد و به فتح آن به معنای بدى است.
به عبارت ديگر، به ضمّ سين اسم و به فتح آن
مصدر است چنانكه در
صحاح و
قاموس و
اقرب و
المنجد گفته است.
«اسائة» بد كردن.
«سيّئة» بد و قبيح، مذكر آن «سىّ‌ء» است.
«مسى‌ء» بد كننده، بد كار، گناهكار.
گناه را از آن «سيّئة» گويند كه كار بدى است و يا نتيجه بد دارد.
«مساوى» جمع سوء است «مساوى الدنيا» يعنى بديهاى دنيا.
یکی از مورد که در «نهج‌البلاغه» آمده است به شرح ذیل می‌باشد.
حضرت در بیان پایه‌های کفر فرمود:
«وَمَنْ زَاغَ سَاءَتْ عِنْدَهُ الْحَسَنَةُ وَحَسُنَتْ عِنْدَهُ السَّيِّئَةُ.»«هر كه منحرف شود، خوب در نزد او بد و بد در نزد او خوب مى‌شود. »
(شرح های حکمت:
)
موارد زیادی از این ماده در
نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سوء»، ج۱، ص۵۶۰.
