سَبِّح (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَبِّح: (فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ)تعبير به
«فَسَبِّح» (پس تسبيح كن)
(با
فاء تفريع)، اشاره به اين حقيقت است كه، آنچه درباره اين گروه‌هاى سه‌گانه گفته شد، عين عدالت است، و بنابراين، خداوندت را از هرگونه ظلم و بى‌عدالتى پاک و منزه بشمار، و يا اين كه، اگر مى‌خواهى به سرنوشت گروه سوم گرفتار نشوى، او را از هر گونه شرک و بى‌عدالتى كه لازمه انكار قيامت است پاک و منزّه بدان.
(فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ) (پس به نام
پروردگار بزرگت تسبيح كن و او را منزّه بشمار.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: خطاب در اين آيه به
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است، بعد از آنكه شواهد ربوبيت خود را براى كفار ذكر كرد و فرمود: او كسى بود كه شما را خلق كرد و امورتان را تدبير نمود، و او به زودى مبعوثتان مى‌كند، تا جزاى اعمالتان را بدهد، و چون كفار با شنيدن اين بيانات هم چنان به تكذيب خود ادامه دادند، روى سخن را از ايشان برگردانيده متوجه رسول گرامى خود كرد، تا بفهماند اين مردم حرف به خرجشان نمى‌رود، لذا دستور مى‌دهد تا آن جناب خدا را از شركى كه مردم مى‌ورزند و نيز از تكذيبى كه درباره بعث و جزا دارند منزه بدارد. حرف
فاء مى‌فهماند اين جمله
تفريع و نتيجه‌گيرى از بيان سابق است،كه درباره
قرآن و شرح حال طوايف سه‌گانه در قيامت داشتيم.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه،برگرفته از مقاله «سَبِّح»، ص۲۸۳ و۲۸۴.
