سوره همزه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سوره همزه، یکصد و چهارمین سوره
قرآن کریم می باشد و
در مکه نازل شده است.
«همزه»
صیغه مبالغه از ریشه «همز» به معنای
عیب جویی و
سخن چینی است. «لمزه» نیز صیغه مبالغه از ریشه «لمز» به معنای
مسخره و غیبت کردن است. چون این سوره با همین دو واژه «همزة» و «لمزة» و با تهدید و هشدار به عیب جویان، غیبت کنندگان، مسخره گران و سخن چینان آغاز شده، به نام «همزة» و «لمزة» نامگذاری شده است.
این
سوره تهدید شدیدی است به کسانی که عاشق جمع مالند، و می‌خواهند با مال بیش تر خود بر سر و گردن مردم سوار شوند، و بر آنان کبریایی بفروشند، و به همین جهت از مردم عیب‌هایی می‌گیرند که عیب نیست.
۱. نه آیه، ۳۳ کلمه ۱۳۰ یا ۱۳۴ حرف دارد.
۲.
در ترتیب نزول، سی و دومین و
در کتاب خدا یکصد و چهارمین سوره است.
۳. پس از
سوره قیامت و پیش از
سوره مرسلات در مکه و پیش از
هجرت نازل شد و هیچ آیه
مدنی ندارد.
۴. از نظر کمیت از
سوره‌های مفصل و از نوع قصار آن شمرده شده است.
۵. گفته‌اند
در این سوره نسخی نیست.
۱. هشدار و توبیخ عیب جویان، سخن چینان، غیبت کنندگان و مسخره گران؛
۲. هشدار و تهدید به
ثروت اندوزان و محتکران.
فرهنگ نامه علوم قرآنی، بر گرفته از مقاله «سوره همزه».
