• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

هَمْز (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





هَمْز (به فتح‌ هاء و سکون میم) از واژگان قرآن کریم به معنای دفع و طرد است.
مشتقات هَمْز که در آیات قرآن آمده عبارتند از:
هُمَزَةٍ (به ضم هاء، فتح میم و زاء) به معنای شکستن، دفع شدید و عیب‌جوی؛
هَمَّازٍ (فتح هاء و تشدید میم) به معنای عیب‌جو، بدگو و غیبت‌کننده؛
هَمَزاتِ‌ (فنح هاء و میم) به معنای وسوسه شیاطین است که در قلبت می‌افتد.


هَمْز به معنای دفع و طرد است.
در صحاح آمده: «هَمَزَهُ‌ ای دفعه و ضربه»
در نهایه گفته: هر چه را دفع کردی همز کردی.


به مواردی از هَمْز که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

۲.۱ - هُمَزَةٍ (آیه ۱ سوره همزه)

(وَیْلٌ لِکُلِ‌ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ)
(وای بر هر عیب‌جوی مسخره کننده‌ای! )
طبرسی فرموده: اصل همزه به معنی شکستن است و در ذیل‌ (هَمَزاتِ‌ الشَّیاطِینِ) آورده: همز به معنی دفع شدید و همز شیطان راندن و دفع انسان است به معاصی. در اقرب از لسان العرب نقل کرده: همز عیب گرفتن در پشت سر و لمز بد گویی در حضور است.
همز را فشردن و غیبت کردن و عیب‌جویی نیز گفته‌اند در آیه فوق ظاهرا به معنی دفع و طرد است و صیغه "همزة و لمزة" برای کثرت است یعنی بسیار طرد کننده و بسیار عیب‌جو. از صفات ثروتمند طاغی آن است که عیب‌جو است و مردم را با تکبر و عیب‌جویی از خود طرد می‌کند. (وَ لا تُطِعْ کُلَّ حَلَّافٍ مَهِینٍ)


۲.۲ - هَمَّازٍ (آیه ۱۱ سوره قلم)

(هَمَّازٍ مَشَّاءٍ بِنَمِیمٍ‌)
«اطاعت نکن از هر قسم خوار پست که تفرقه‌انداز و سخن‌چین است.»
هماز را در آیه عیب‌جو، بدگو و غیبت‌کننده گفته‌اند، بعید نیست که به معنی دفع کننده باشد که مردم را به واسطه سخن‌چینی از هم طرد و دور می‌کند در این صورت‌ (مَشَّاءٍ بِنَمِیمٍ) توضیح آن است.


۲.۳ - هَمَزاتِ‌ (آیه ۹۷ سوره مؤمنون)

(وَ قُلْ رَبِّ اَعُوذُ بِکَ مِنْ‌ هَمَزاتِ‌ الشَّیاطِینِ)
«بگو خدایا از وسوسه‌های شیاطین به تو پناه می‌برم.»
(وَ اَعُوذُ بِکَ رَبِّ اَنْ یَحْضُرُونِ‌) «و به تو پناه می‌برم از این‌که کنار من حاضر شوند و اغوایم کنند.» همزات جمع همزه. همزات شیاطین وسوسه‌های آنان است که انسان را به سوی معاصی می‌راند و از تفسیر قمی از امام (علیه‌السّلام) نقل شده: آن وسوسه شیاطین است که در قلبت می‌افتد.



۱. قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۷، ص۱۶۴.    
۲. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۸۴۶.    
۳. طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۴، ص۴۱.    
۴. جوهری، ابونصر، الصحاح تاج اللغة وصحاح العربیة، ج۳، ص۹۰۲.    
۵. ابن اثیر، مجدالدین، النهایه فی غریب الحدیث والاثر، ج۵، ص۲۷۳.    
۶. همزه/سوره۱۰۴، آیه۱.    
۷. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۶۰۱.    
۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۶۱۵.    
۹. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۳۵۸.    
۱۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۷، ص۲۶۹.    
۱۱. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۸۱۸.    
۱۲. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۴۸۳.    
۱۳. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۲۰۵.    
۱۴. شرتونی، سعید، اقرب الموارد فی فصح العربیة و الشوارد، ج۵، ص۶۴۵.    
۱۵. قلم/سوره۶۸، آیه۱۰.    
۱۶. قلم/سوره۶۸، آیه۱۱.    
۱۷. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۹، ص۶۲۱.    
۱۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۹، ص۳۷۱.    
۱۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۵، ص۲۱۶.    
۲۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۵۰۱.    
۲۱. مؤمنون/سوره۲۳، آیه۹۷.    
۲۲. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۵، ص۹۲.    
۲۳. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۵، ص۶۵.    
۲۴. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۷، ص۷۸.    
۲۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۱۸۶.    
۲۶. مؤمنون/سوره۲۳، آیه۹۸.    
۲۷. قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر قمی، ج۲، ص۹۳.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «همز»، ج۷، ص۱۶۴.    






جعبه ابزار