قیصر، پادشاه روم به یکی از خلفای بنی عباس نوشت، ما درانجیل دیده‌ایم، هر کس سوره‌ای را بخواند که خالی از هفت حرف باشد، خداوند جسدش را بر آتشجهنّمحرام می‌کند و آن هفت حرف عبارتست از «ثاء»، «جیم»، «خاء»، «زاء»، «شین»، «ظاء» و «فاء». ما، درتورات و انجیل آن سوره را نیافته‌ایم، آیا درکتب خود چنین سوره‌ای را دارید؟ و اگر جواب مثبت است مراد از این حروف هفتگانه چیست؟ خلیفه عباسی، علماء و دانشمندان را جمع کرد و سؤال را مطرح نمود. لکن هیچ یک نتوانستند جواب سؤال را بدهند؛ به ناچار سؤال را از حضرت علی بن محمد بن الرضا (علیهم‌السلام) پرسید.
حضرت هادی (علیه‌السلام) فرمود: «آن سوره‌ای که آنها در جستجوی آن هستند و درکتبآسمانی سابق نیافتند، درقرآن مجید موجود است و آن سوره، «سوره حمد» است که هیچ یک از این حروف هفتگانه در آن نمی‌توان یافت.» پرسیدند: «حکمت آن چیست؟ و این حروف علامت چیست؟» حضرت فرمودند: «ث» اشاره به «ثبور» دارد؛ مراد از «ج» «جحیم» است؟ مقصود از «خ» «خبیث» است و «ز» اشاره به « زقّوم » دارد و «ش» «شقاوت» است و مراد از «ظ» ظلمت است و «ف» اشاره به «فرقت» دارد.»
