سوره انفطار
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِنْفِطار، نام هشتاد و دومین سوره از قرآن مجید، دارای ۱۹
آیه، ۸۸
کلمه و ۳۲۵
حرف است. از این سوره به مناسبت در باب
صلات سخن رفته است.
این سوره را در عهد نخستین «اِنْفَطَرَت‌ْ» یا «اِذَا السَّماءُ انْفَطَرَت‌ْ» می‌نامیده‌اند. بعدها، مانند ۳ سوره دیگر
انشراح،
انشقاق و
تکویر، نام «انفطار» را از نخستین آیه سوره برگرفته، بر آن نهادند.
«انفطار» از ریشه «
فطرت» به معنای شکافته شدن و شکافتن است. در این سوره منظور شکاف برداشتن
آسمان و
کرات آسمانی در آستانه برپایی
قیامت است. از آن جا که این سوره با کلمه «انفطرت» آغاز شده، به سوره «انفطرت» یا «انفطار» نامیده شده است.
۱. دارای نوزده
آیه، هشتاد یا یکصد
کلمه و ۳۱۹، ۳۲۲ یا ۳۳۳
حرف است.
۲. در ترتیب نزول و همچنین در ترتیب
قرآن کریم، هشتاد و دومین سوره و پس از
سوره نازعات و پیش از
سوره انشقاق فرود آمده است.
۳. پیش از
هجرت و در
مکه نازل شد و آیه
مدنی ندارد.
۴. از نظر کمیت از
سور مفصل و از نوع طوال به شمار می‌آید.
۵. با کلمه «اذا» آغاز شده است؛ بنابراین چهارمین سوره از
سور زمانیه است.
۶. نسخی در آن نیست.
۱.
اشراط الساعة و حوادث عظیمی که در پایان این جهان و آستانه قیامت رخ می‌دهد؛
۲. توجه دادن به نعمت‌های بزرگ نهفته در وجود
انسان و نیز مبارزه با
غرور انسان؛
۳. ثبت دقیق اعمال انسان؛
۴.
سرنوشت نیکان و بدان در قیامت و سختی‌های آن روز.
سوره انفطار در ترتیب نزول مشهور نیز، مانند ترتیب
تلاوت، هشتاد و دومین سوره است.
در
قرآن کریم دو سوره دیگر،
ص و
نوح، نیز همین ویژگی را دارند.
دیگر
روایات اسلامی مشتمل بر ترتیب نزول سُوَر قرآنی نیز ردیفهای متناوب ۷۲ تا ۸۲ را به سوره انفطار اختصاص داده‌اند.
بر این پایه، سوره انفطار باید از واپسین سوره‌های نازل شده در
مکه معظمه بوده باشد؛ اما با توجه به اسلوب بیان و مضامین سوره که با سوره‌هایی چون تکویر،
عبس و
تین، به ترتیب هفتمین و بیست و چهارمین و بیست و هشتمین سوره در ترتیب نزول،
همخوان‌تر و هماهنگ‌تر است، لزوماً باید گفت که سوره انفطار، مانند سوره انشقاق، از سوره‌های نازل شده در مرحله ابتدایی مکی بوده است.
مؤید این مطلب آنکه، تعبیر شاخص «یا اَیهَا الاِنْسان‌ُ ما غَرَّک‌َ بِرَبَّک‌َ الْکریم‌ِ» در این سوره،
با دو تعبیر شاخص دیگر قرآنی، «قُتِل‌َ الاِنْسان‌ُ ما اَکفَرَه» در سوره عبس
و «فَما یکذَّبُک‌َ بَعْدُ بِالدّین» در سوره تین،
بسیار همگون و نزدیک است.
اختلاف فراوان خاورشناسان نیز در تعیین ردیف و مرحله نزول این سوره،
قابل تأمل و بررسی است.
سرآغاز سوره انفطار، با سوره انشقاق، و همچنین با سوره‌های تکویر،
زلزال و
واقعه مشترک است. محور موضوعی این سوره، نیز همانند دیگر سوره‌های یاد شده، تقسیم مردمان به نیکان و بدان است
که تنها در این سوره، آن دو گروه با عنوان متضاد «ابرار» و «فُجّار» به صراحت در برابر یکدیگر یاد شده‌اند.
آهنگ بیان نیز در این سوره، مانند سوره انشقاق، با آنکه روی سخن با تبهکاران و
کفر پیشگان است، و به رغم آنکه آمیخته با خطاب و عتاب و سرزنش و نکوهش است، بسیار صمیمانه، نرم، دلنشین و شیرین است.
سوره انفطار مانند سوره انشقاق، دارای یک مقدمه، دو فصل و یک خاتمه است.
مقدمه سوره
یاد کرد ۴ نشانه از پیش درآمدهای برپایی
رستاخیز است؛ در فصل دوم
روی سخن با
انسان غافل و مغرور است که تا چه اندازه از خود راضی و به خود مشغول و از همه جا بی‌خبر است
در فصل سوم
ابرار را برخوردار از
نعیم، و فجار را گرفتار در جحیم به شمار می‌آورد؛ و خاتمه سوره
اصطلاح قرآنی «یوم‌الدین» را که از دیرباز، بر گردان مسامحه‌آمیز «یوم الجزاء» در تفاسیر عربی و «روز جزا» در ترجمه‌های فارسی، جایگزین آن شده است، همراه با تکرار تعبیر هول انگیز «ما ادراک»،
چنین
تفسیر می‌کند: آن روز که هیچ کس را، نه در کار خویش، و نه در کار دیگران،
اختیار و قدرتی نیست، و تنها خدای سبحان صاحب جهان و فرمانروای جهانیان است.
سوره انفطار با سوره زوج آن، تکویر، از نظر مضامین، سخت به هم پیوسته‌اند؛ چنانکه مفسران همبستگی این دو سوره پیاپی را گاه اتصال نظیر به نظیر،
گاه بازگشت به مطلب،
گاه مقدمه و ذیالمقدمه،
و گاه
برادر خواندگی
تعبیر کرده‌اند. همگونی و همخوانی آیات سوره انفطار، با سوره مجاور آن،
مطففین، نیز حتی در اشتراک کلمات و ترکیبات جالب توجه است
تا جایی که آیه «اِن‌َّ الاْبْرارَ لَفی نَعیم» عیناً در هر دو سوره آمده است.
«یا اَیها الاْنْسان‌ُ ما غَرَّک‌َ بِرَبَّک‌َ الْکریم» از اوان نزول، با توجه به ساختار پرسش آن همگان را برانگیخته است تا به هر روی، پاسخی برای این پرسش
پروردگار بیابند،
تا آن‌جا که برخی چنین پنداشتند که خداوند سبحان در این تعبیر با انتخاب نام «کریم» از میان اسماء الحسنی، خواسته است دستاویزی برای اعتذار به دست تبهکاران ناسپاس بدهد.
این گفت و گو در
نهج البلاغه نیز منعکس گردیده است.
در جایی که با توجه به بلاغت
استفهام در اسلوب بیانی قرآن کریم، تعبیر «ما غَرَّک‌َ بِرَبَّک‌َ الْکریم» لزوماً پرسشی در بر ندارد تا پاسخی بخواهد، بلکه مراد در این کلام، در قالب استفهام، القای تعجب و ابراز شگفتی از گستاخی بیش از اندازه انسان ناتوان در برابر خداوند عالمیان است؛ چنانکه سعید بن جبیر این عبارت را - با صیغه افعل تعجب - ما اَغَرَّک‌َ قرائت کرده است
و اصمعی گفته است: ما غَرَّک‌َ بِفلان؟ یعنی «کیف‌َ اِجْتَرَأْت‌َ عَلَیه؟!».
بعضی از مفسران معاصر، این نکته را نیز یادآور شده‌اند که خداوند متعال خود علت این غرور شگفت‌انگیز و هولناک انسان را در آیات بعدی بیان فرموده است.
آیات ۸ و ۱۰ تا ۱۲ این سوره نیز همواره زمینه بحث و گفت و گوی مفسران در باب شباهت فرزندان به
پدران و
مادران، و
فرشتگان موکل بر انسان و نویسندگان
نامه‌های اعمال بوده است.
خواندن سوره انفطار در
نماز های
واجب و
نافله،
مستحب است.
(۱) محمد ابن بابویه، ثواب الاعمال، به کوشش محمد مهدی خرسان، نجف، ۱۳۹۲ق.
(۲) محمد ابن عاشور، التحریر و التنویر، تونس، دارالکتب الشرقیه.
(۳) اسماعیل ابن کثیر، تفسیر القرآن العظیم، بیروت، دارالفکر.
(۴) ابوبکر ابن مجاهد، السبعة فی القراءات، به کوشش شوقی ضیف، قاهره، ۱۹۷۲م.
(۵) ابن منظور، لسان.
(۶) ابراهیم بقاعی، نظم‌الدرر، حیدرآباد دکن، ۱۹۸۴م.
(۷) محمد عزت دروزه، التفسیر الحدیث، قاهره، ۱۳۸۱ق/ ۱۹۶۲م.
(۸) محمود رامیار، تاریخ قرآن، تهران، ۱۳۶۲ش.
(۹) محمود زمخشری، الکشاف، بیروت، دارالمعرفه.
(۱۰) سیوطی، تناسق الدرر، به کوشش عبدالقادر عطا، بیروت، ۱۴۰۶ق/ ۱۹۸۶م.
(۱۱) محمد شیخ طوسی، التبیان، به کوشش احمد
حبیب قصیر عاملی، بیروت، داراحیاء التراث العربی.
(۱۲) محمدحسین طباطبایی، المیزان، تهران، ۱۳۸۹ق.
(۱۳) فضل طبرسی، مجمع‌البیان، به کوشش
هاشم رسولی محلاتی و فضل
الله یزدی طباطبایی، بیروت، ۱۴۰۸ق/ ۱۹۸۸م.
(۱۴) طبری، تفسیر.
(۱۵) طنطاوی، الجواهر، بیروت، ۱۳۵۰ق.
(۱۶) محمد عبده، تفسیر القرآن الکریم، قاهره، ۱۳۴۱ق.
(۱۷) فخرالدین رازی، التفسیر الکبیر، قاهره، المطبعة البهیه.
(۱۸) محمد فیروزآبادی، بصائر ذوی التمییز، به کوشش محمد علی نجار، قاهره، ۱۳۸۳ق.
(۱۹) قرآن کریم.
(۲۰) محمد قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، بیروت، ۱۹۶۷م.
(۲۱) سید قطب، فی ظلال القرآن، به کوشش محمد قطب، بیروت، ۱۴۰۲ق/ ۱۹۸۲م.
(۲۲) نهج‌البلاغة.
(۲۳)
حبیب
الله هاشمی خویی، منهاج‌البراعة، به کوشش ابراهیم میانجی، تهران، ۱۳۲۸ش.
دانشنامه بزرگ اسلامی نویسنده، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «سوره إنفطار»، ج۱۰، ص۴۰۷۲. فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۱، ص۷۴۰. فرهنگ‌نامه فارسی علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «سوره انفطار».
