سقر
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
یکی از نامهای دوزخ، «
سَقَر» است.
واژه «
سقر» در اصل به معناى سوختن و دگرگون شدن به وسيله
آتش است.
ابن فارِس مى گويد: السين والقاف والراء أصل يدلّ على إحراق أو تلويح بنار، يقال:
سقرتْهُ الشمس، إذا لوّحته.
س ق ر، ريشه اى است كه بر سوزاندن يا داغ كردن با آتش دلالت دارد. گفته مى شود «
سقرته الشمس» يعنى
آفتاب، او را داغ كرد. بعضى اين واژه را عربى مى دانند و بر اين باورند كه وجه تسميه آتش دوزخ به «
سقر»، اين است كه جسم را ذوب مى نمايد؛
ولى برخى ديگر معتقدند كه اين نام، عجمى است.
در
قرآن چهار بار كلمه «
سقر» بكار رفته
و در همه موارد مقصود از آن آتش دوزخ است.
در يكى از اين موارد «
سقر» چنين تعريف شده است: «وَ مَآ أَدْرَاكَ مَا
سَقَرُ× لَا تُبْقِى وَ لَا تَذَرُ
× لَوَّاحَةٌ لِّلْبَشَرِ»
و تو نمى دانى «
سقر» چيست؟ [
آتشى است كه ] نه چيزى را باقى مى گذارد و نه چيزى را رها مى سازد.
اين تعريف نشان مى دهد كه در نامگذارى دوزخ به «
سقر»، ريشه لغوى آن مورد توجه بوده است با عنايت به اين كه آيات ياد شده بيانگر جايگاه يكى از سران شرك و كفر يعنى
ولید بن مغیره است، مى توان گفت: «
سقر» در دوزخ، نام جايگاهى است كه
عذاب آن بيش از ساير مكانهاى دوزخ است. به اين معنا در شمارى از احاديث، تصريح شده است.
• محمد محمدی ری شهری، بهشت و دوزخ از نگاه
قرآن و حديث، ج۲، قم: دارالحدیث، چاپ اول، ۱۳۸۹ش، ص۵۳،
