سعدیک
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَعْدَیک به معناب
فرمان بردار تو هستم استفاده شده است. عنوان سعدیک در باب
صلات و حج به کار رفته است.
واژه «سعدیک» تثنیه «
سعد» است؛ لیکن برخى
لغویان گفتهاند:
مفرد آن از
عرب شنیده نشده است. بعضى گفتهاند: نصب «سعدَیک» به فعلى مقدّر (سَعَدْتَ یا اسْعَدَک
و مانند آن) است. «سعدیک» از
مساعده و اسعاد به معناى
یاری کردن و موافقت بر چیزى آمده است. برخى
نحویان گفتهاند: اصل اسعاد
و مساعده، فرمان بردارى بنده از
فرمان پروردگارش و جلب رضایت او است. بنابر این، معناى سعدیک- خطاب به
خداوند- این است که من از
فرمان تو
اطاعت مىکنم
و آنچه را که رضاى تو در آن است انجام مىدهم. برخى «سعدیک» را این گونه معنا کردهاند: خداوند مرا بر
کارهای نیک توفیق و یاری مضاعف دهد (که
کنایه از
تکرار و استمرار توفیق و یاری الهی است). آمدن این واژه به صیغه تثنیه، براى افاده تکرار
و استمرار مفاد آن است. بنابر این، سعدیک بر استمرار فرمان بردارى
و تحصیل رضا دلالت دارد.
اگر مخاطب در «سعدیک» غیر خدا باشد، معناى آن چنین خواهد بود که خداوند تو را بر آنچه که مورد رضاى او است
توفیق دهد تا
سعادتمند گردى.
توجه در آغاز
نمازهای واجب و بعضى
نمازهای مستحب با گفتن هفت
تکبیر، همراه دعاهاى وارد شده،
مستحب است. در توجه پس از تکبیر پنجم مستحب است این
دعا خوانده شود: «لبیک
و سعدیک،
و الخیرُ فى یدَیک،
و الشَّرُ لَیسَ إلَیک،
و المَهدىّ مَن هَدَیتَ، لاملجأ منک إلا إلیک، سُبحانَک
و حَنانَیک، تبارَکتَ
وَ تَعالَیت، سُبْحانَک ربَّ البیت».
چنان که این کلمه در برخى دعاهاى وارد شده در تعقیب نماز
و قنوت
و غیر آن به کار رفته است.
بر
محرم مکروه است در پاسخ کسى که او را صدا مىزند
لبیک گوید؛ لیکن گفتن سعدیک
کراهت ندارد.
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۴، ص۴۵۳-۴۵۲.
