سَرْدَق (به فتح سین و دال و سکون راء) و سُرادِق (به ضم سین و کسر دال) از واژگان نهج البلاغه به معنای سراپرده و خیمه است. دو بار از این واژه در نهج البلاغه آمده است.
امام علی (علیه‌السلام) به اهل مصر به وقت ولایت مالک اشتر می‌نویسد: «فَضَرَبَ الْجَوْرُ سُرَادِقَهُ عَلَى الْبَرِّ وَالْفَاجِرِ، وَالْمُقِيمِ وَالظَّاعِنِ»
«از عبدالله علی امیرالمؤمنین به مردمی که برای خدا به غضب آمدند آنگاه که خدا معصیت کرده شد و حقش نادیده گردید و ظلم سراپرده‌اش را بر نیکوکار و بدکار و بر مقیم و مسافر، زد.»
