سُجُوّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سُجُوّ (به ضم سین و جیم ) از
واژگان نهج البلاغه به معنای سكون و دوام است.
امام علی (علیه‌السّلام) این واژه در مورد
خداوند و خلقت
آسمان‌ها به کار برده است. این کلمه پنج بار در
نهج البلاغه آمده است.
سُجُوّ (بر وزن علوّ) به معنای سكون و دوام است. «سَجَا يَسْجُو سُجُوّاً: سكن و دام»
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره خداوند فرموده:
«الَّذِي لَمْ يَزَلْ قَائِماً دَائِماً إِذْ لاَ سَمَاءٌ ذَاتُ أَبْرَاج... وَلاَ لَيْلٌ دَاج وَلاَ بَحْرٌ سَاج» «او پيوسته قائم و دائم بوده است آن گاه كه نه آسمان با ستاره‌اى بود و نه شب تاريک و نه درياى ساكنى.»
(شرح‌های خطبه:
)
حضرت درباره خلقت آسمان‌ها فرموده:
«ثُمَّ أَنْشَأَ سُبْحَانَهُ رِيحاً... تَرُدُّ أَوَّلَهُ عَلَى آخِرِهِ وَسَاجِيَهُ عَلَى مَائِرِهِ» «خداوند بادى آفريد كه اوّل آن
آب را به آخرش و ايستاده‌اش را به جاريش بر مى‌گردانيد.»
(شرح‌های خطبه:
)
این کلمه بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سجّو»، ج۱، ص۵۱۸.
