سجود (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سُجُود (به ضم سین و جیم) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تذلل، خضوع و فروتنى است. این کلمه پانزده بار در
نهج البلاغه آمده است.
سُجُود به معنای تذلل، خضوع و فروتنى است.
طبرسی فرموده: سجود در لغت خضوع و تذلّل و در شرع گذاشتن پيشانى بر زمين است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در رابطه با
آدم (علیه‌السلام) فرمود:
«وَاسْتَأْدَى اللهُ سُبْحَانَهُ المَلائكَةَ وَدِيعَتَهُ لَدَيْهِمْ... في الاِْذْعَانِ بالسُّجُودِ لَهُ...» يعنى «
خداوند سبحان از
ملائکه اداى وديعه خويش را درباره سجده و خضوع به آدم، خواست.»
(شرح‌های خطبه:
)
منظور از وديعه همان
(فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَنَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِينَ) (از گل و خاک مى‌آفرينم آن گاه كه آفرينش او را به پايان رساندم و جان در او دميدم، براى او سجده كنيد.) است.
و حضرت درباره
دنیا فرموده:
«إِنَّ الدُّنْيَا... مَسْجِدُ أَحِبَّاءِ اللهِ وَمُصَلَّى مَلاَئِكَةِ اللهِ وَ مَهْبِطُ وَحْيِ اللهِ وَ مَتْجَرُ أَوْلِيَاءِ اللهِ» (اين دنيا...
مسجد دوستان خدا است و نمازگاه
فرشتگان پروردگار و محلّ نزول وحى الهى و تجارت خانه اولياى حق.)
(شرح‌های حکمت:
)
این کلمه پانزده بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سجود»، ص۵۱۷.
