برخى گفته‌اند: به كسى كه فقیر شرعی نيست (بالفعل يا بالقوه به اندازه هزينه يك سال زندگى مال دارد)، ليكن بدون دريافت زكات، توانايى رفتن به حج يا زیارت و مانند آن را ندارد، براى انجام دادن امور ياد شده مى‌توان از سهم سبيل اللَّه پرداخت كرد؛ بلكه حتى در صورت توانايى بر انجام دادن آنها بدون زكات، ليكن عدم اقدام بر آنها جز با پرداخت زكات، دادن زكات از سهم سبيل اللَّه به او جايز است.
البته در صورت صرف زكات از سهم سبيل الله در مصالح عمومی، همچون ساختن پل، مسجد و مدرسه، شكى در جواز استفاده افراد بى نياز نيست. محل اختلاف جايى است كه اين سهم به فردى داده شود كه در راه خیر و ثواب همچون حج و زيارت هزينه مى‌كند.
بنابر قول اختصاص سهم سبيل الله به جهاد، در صورت عدم جهاد؛ بايد اين سهم تا زمان پيدا شدن مورد مصرف آن حفظ شود؛ اما بنابر قول به تعمیم (قول مشهور) از آن در ساير مصارف استفاده مى‌شود.
برخى قدما گفته‌اند: در صورت عدم تعيين مورد مصرف، در راه كمك به مجاهدان هزينه مى‌شود و با نبود مجاهدان در ديگر راههاى خير، همچون کمک به نیازمندان، در راه ماندگان و دستگیری از سادات، هزينه مى‌گردد؛ بلكه بخش اعظم چنين مالى صرف كمك به سادات فقیر و در راه ماندگان از ايشان مى‌شود و آنچه باقى ماند در ديگر راههاى خير خرج مى‌شود.
