یکی از انواع اسلوب بدیعی قرآن ، اطناب به زیادت است. در این اسلوب، کلماتی بر جمله داخل می‌شود که بدون آنها هم محتوا کامل است اما برای تاکید مطلب، این کلمات افزوده می‌شود.
غالب کلماتی که زاید واقع مشوند، حروف هستند. در مورد اسماء، هر چند اکثر نحویین تصریح کرده‌اند که زاید واقع نمی‌شوند، اما در کلمات مفسران مواردی یافت می‌شود که حکم به زیادت آنها کرده‌اند، مثل لفظ «مثل» در آیه: (فان آمنوا بمثل ما آمنتم به فقد اهتدوا).
