زَحْزَح (به فتح زاء و سکون حاء) از واژگان نهج البلاغه به معنای دور کردن و تَزَحْزَح (به فتح تاء و زاء سکون حاء) به معنای کنار شدن است. امام علی (علیهالسّلام) درباره اهل بهشت از این واژه استفاده کرده است. از این ماده فقط یکبار در نهج البلاغه استعمال شده است.