زبد (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَبَد (به فتح زاء و باء) از
واژگان قرآن کریم به معنای کف است.
«
زبد» سه بار در قرآن آمده و هر سه در آيه ۱۷
رعد است.
زَبَد به معنای كف است.
«
زبد» به معنى
کَرِه نيز آمده است كه كف
شیر و
ماست است.
به مواردی از
زَبَدکه در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(فَاحْتَمَلَ السَّيْلُ زَبَداً رابِياً) يعنى «سيل كفى بالا آمده بر داشت.»
راغب آن را كف
آب گفته است.
ولى ديگران مطلق آورده‌اند.
(وَ مِمَّا يُوقِدُونَ عَلَيْهِ فِي النَّارِ ابْتِغاءَ حِلْيَةٍ أَوْ مَتاعٍ زَبَدٌ مِثْلُهُ) (و همچنين از آنچه در كوره‌ها، براى به دست آوردن زينت آلات يا وسايل زندگى،
آتش بر آن مى‌افروزند، كف‌هايى مانند آن به وجود مى‌آيد.)
در قرآن در كف
طلا و
نقره و غيره نيز به كار رفته است.
به مواردی که در
نهج البلاغه به کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) می‌فرماید:
«وَ رَمَى بِالزَّبَدِ رُكَامَهُ» يعنى «آب متراكم كف انداخت.»
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) می‌فرماید:
«ثُمَّ أَقْبَلَ مُزْبِداً كَالتَّيَّارِ لَا يُبَالِي مَا غَرِقَ» «سپس كف‌كنان رو كرد مانند دريایى كه به آنچه
غرق می‌كند اعتنا ندارد.»
منظور از مزبد كسى است كه سخن می‌گويد و دهانش كف كرده است.
«
زبد» سه بار در قرآن آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «زبد»، ج۳، ص۱۵۴.
