رِدْء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رِدْء (به کسر راء و سکون دال) از
واژگان نهج البلاغه به معنای پناهگاه، یار، کمک و یاری کردن است.
این کلمه دو بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
رِدْء به معنای پناهگاه، یار، کمک و یاری کردن است.
به مواردی که در نهج البلاغه به کار رفته است، اشاره می‌شود:
آنگاه که
عمر بن الخطاب با
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) مشورت کرد که خودش در
جنگ روم شرکت کند، آن حضرت
مصلحت ندانست و فرمود: فرمانده رزمنده‌ای را بفرست:
«فَاِنْ اَظْهَرَ اللهُ فَذاکَ ما تُحِبُّ وَ اِنْ تَکُنِ الاُْخْرَی کُنْتَ رِدْءاً للنّاسِ وَ مَثابَةً لِلْمُسْلِمینَ» یعنی «اگر
خدا پیروزشان کرد، همان است که دوست داری و اگر شکست پیش آمد برای مردم پناهگاه و محل بازگشت می‌شوی.»
امام در عین ناحق دانستن خلافت عمر، صلاح
اسلام را در نظر داشته است.
آن حضرت به لشکری از مسلمین چنین نوشت:
«فَلْیَکُنْ مُعَسْکَرُکُمْ فی قُبُلِ الاَْشْرافِ اَوْ سِفاحِ الْجِبالِ اَوْ اثْناءِ الاَْنْهارِ کَیْما یَکونَ لَکُمْ رِدْءاً وَ دونَکُمْ مَرَدّاً» «لشکرگاهتان در جلو بلندی‌ها یا در دامنه کوه‌ها یا در میان نهرها باشد، تا برایتان پناهگاه و محل حفاظ و برگشت باشد.»
این کلمه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «رِدْء»، ج۱، ص۴۴۲.
