رَهْط (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَهْط (به فتح راء و سکون هاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای
قوم و
عشیره است.
رَهْط به معنای عشيره و قوم است.
راغب گويد اطلاق رهط بر عشيره در صورتى است كه از ده كمتر باشند و گفته شده: تا چهل نفر را رهط گويند.
قاموس آن را از سه يا هفت تا ده و يا از ده كمتر گفته است.
صحاح گويد: رهط قوم و قبيله مرد است و آن از ده كمتر است كه همه مرد باشند.
}}
به مواردی از
رَهْط که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ لَوْ لا رَهْطُكَ لَرَجَمْناكَ) «اگر كسانت و عشيره‌ات نبود هر آينه سنگسارت می‌كرديم.»
(وَ كانَ فِي الْمَدِينَةِ تِسْعَةُ رَهْطٍ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ) «در شهر نه عشيره بودند كه
فساد می‌كردند.»
در
المیزان گفته: گفته‌اند مراد از رهط اشخاص است لذا تميز تسعه واقع شده يعنى در شهر نه نفر بودند كه فساد می‌كردند.
در
مجمع آنها را نه نفر از اشراف
قوم صالح شمرده كه مردم را اغواء می‌كردند آن‌گاه نام آنها را از
ابن عباس نقل می‌كند.
زمخشری نيز آنها را اشخاص گفته و نام‌هايشان را شمرده است و در جواب اينكه بايد مميّز عدد از سه تا ده جمع باشد؟ گويد: رهط در معنى جمع است گوئى تقدير چنين است
«و كان فى المدينة تسعة انفس.» ولى ناگفته نماند اگر رهط به معنى اوّلى گرفته شود بهتر خواهد بود. براى رهط و «نفر» فرقى است كه در «نفر» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «رهط»، ج۳، ص۱۲۷.
