رَفْع (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَفْع (فتح راء و سکون فاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای
بالا بردن است.
مشتقات
رَفْع که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
مَرْفُوعَةٍ (به فتح میم و سکون راء) به معنای با فضيلت،
رَفَعْ (به فتح راء و فاء) به معنای بلند آوازه،
تُرْفَعَ (به ضمه تاء، سکون راء و فتح فاء) به معنای با فضلیت و بلند آوازه شوند،
رَفَعْنا (به فتح راء و فاء و سکون عین) به معنای بلند آوازی ساختیم،
رفيع: ( به فتح راء) به معنای بالابرنده است.
رَفْع به معنای بالا بردن است.
به مواردی از
رَفْع که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ رَفَعَ أَبَوَيْهِ عَلَى الْعَرْشِ) «
پدر و
مادرش را به تخت بالا برد.»
(مِنْهُمْ مَنْ كَلَّمَ اللَّهُ وَ رَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجاتٍ) (برخى از آن‌ها،
خدا با او سخن مى‌گفت؛ و بعضى را درجاتى برتر داد.)
آيه اول درباره بالا بردن ظاهرى و دوم در بالا بردن معنوى است كه
فضیلت،
شرافت و
عظمت باشد.
«در صحيفه‌هاى محترم و با فضيلت و پاكيزه.»
(فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ) «در خانه‌هایی كه خدا
اذن داده با فضيلت و بلند آوازه شوند.»
(وَ رَفَعْنا لَكَ ذِكْرَكَ) (و آوازه تو را بلند ساختيم.)
رفع در آيه معنى بلند آوازى می‌دهد.
(رَفِيعُ الدَّرَجاتِ ذُو الْعَرْشِ) «بالا برنده درجه‌ها و صاحب عرش است.»
رفيع: به معنای بالابرنده مثل رافع است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «رفع»، ج۳، ص۱۱۰.
