راهب حربی اى که توان جنگیدن دارد یا در صورت نداشتن توان جسمانى با نیروى فکر و اندیشه خود به دشمن مدد مى‌رساند، کشته مى‌شود؛ خواه در عرصه نبردحضور داشته باشد یا نداشته باشد. امّا راهب فاقد دو ویژگى یاد شده، کشته نمى‌شود
از برخى قدما نقل شده که راهبى که خود را جهت عبادت در دیر یا جاى دیگر محبوس کرده، کشته نمى‌شود، مگر آنکه مسلمان ى را کشته باشد یا توان جنگیدن داشته باشد و با نکشتن او بیم چیرگى دشمن و شکست مسلمانان برود.
برخى قدما گفته اند: از کسانى که در جنگ کشته نمى‌شوند، جزیه نیز گرفته نمى‌شود؛ از این رو، بنابر قول به عدم جوازقتلراهبان یا در موارد عدم جواز آن- که بدان اشاره رفت- از آنان جزیه دریافت نمى‌گردد.
