ذَواتا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ذَواتا: (ذَواتآ اَفْنَانٍ)«ذَواتا» تثنیه
«ذات» به معنای «صاحب» و دارنده است.
به عقیده بعضی، اصل «ذات» که مفرد مؤنث است «ذوات» بوده که «واو» به عنوان تخفیف حذف شده و به شکل «ذات» در آمده، و از آنجا که تثنیه، کلمات را به صورت اصلی برمی‌گرداند در اینجا «ذواتان» شده و به هنگام اضافه، «نون» آن حذف گردیده است، در «مجمع البحرین» آمده که: «اصل
«ذو»، «ذوا» (بر وزن عصا) بوده» و بنابراین، تعجب نیست که مؤنث آن
«ذوات» باشد.
(ذَوَاتَآ أَفۡنَانٖ) (آن دو باغ بهشتى داراى انواع نعمتها و درختان پرطراوت است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه ذواتا تثنيه ذات (داراى) است، و در خصوص كلمه افنان دو احتمال هست يكى اينكه جمع فن باشد كه معناى نوع را مى‌دهد، و معناى جمله اين است كه: آن دو بهشت داراى انواعى از ميوه‌ها و ساير لذاتند. و يكى ديگر اينكه جمع فنن يعنى شاخه تر و نرم باشد، كه در اين صورت معناى جمله اين مى‌شود كه: آن دو بهشت داراى درختانى نرم هستند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «ذَواتا»، ص۲۳۶.
