دیمَة (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ديمَة (به کسر دال و فتح میم) از
واژگان نهج البلاغه به معنای باران مداوم و آرام، بدون رعد و برق است.
• جمع آن دِيَم و ديوم است.
از این لفظ دو مورد در «
نهج البلاغه» آمده است.
ديمَة:
به معنای باران مداوم و آرام، بدون رعد و برق است.
جمع آن
دِيَم و
ديوم است.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
حضرت علی (علیه‌السلام) در وصف
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) فرموده:
«حَتَّى بَعَثَ اللهُ مُحَمَّداً (صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم)... خَيْرَ الْبَريَّةِ طِفْلاً وَ أَنْجَبَها كَهْلاً أَطْهَرَ الْمُطَهَّرِنَ شيمَةً وَ أَجْوَدَ الْمُسْتَمْطَرينَ ديمَةً» «تا
خدا محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) را بر انگيخت در حالی كه بهترين مردم در طفوليت و نجيب‌ترين آن‌ها در بزرگى و پاكترين آن‌ها در رفتار و
اخلاق و سخیترين باران خواسته شده‌ها در باران دادن.»
مستمطر به صيغه مفعول است.
حضرت در جایی دیگر می‌فرماید:
«وَ أَنْشَأَ السَّحابَ الثِّقالَ فَأَهْطَلَ ديَمَها وَ عَدَّدَ قِسَمَها» «
خداوند ابر پر باران را به وجود آورد،
باران آن را پى در پى كرد، و قسمت‌هاى آن را (كه كدام به كدام محل بايد ببارد) شمارش فرمود.»
منظور از باران
خیر كثير و فيوضات آن حضرت مى‌باشد.
«
ديم» به صورت جمع آمده است.
از این کلمه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «دیمة»، ج۱، ص۴۰۵.
