• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

دواعی استعمال

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


دواعی استعمال به معنی انگیزه های استعمال لفظ توسط متکلّم است.
در اصطلاح نامه اصول، از اصطلاح " دواعی استعمال " معنایی اراده شده که غایت، منفعت و فایده استعمال لفظ در معنا را شامل می‌شود.


دواعی استعمال، به معنای انگیزه هایی است که متکلم را وادار می کند لفظ را برای افاده معنایی به کار برد.

به طور کلی، انگیزه اصلی هر استعمالی، تفهیم و تفهم و ایجاد ارتباط با دیگران می باشد.
[۱] عراقی، ضیاء الدین، نهایة الافکار، ج۱، ص۱۰۵    
این عنوان کلی بر افراد و مصادیق بی شماری صادق است؛ برای مثال، برخی معتقدند صیغه امر فقط در معنای طلب یا بعث استعمال شده و سایر معانی همچون تهدید، تعجیز و غیره در حقیقت انگیزه‌های استعمال (دواعی امر) می‌باشد.

در این فرهنگ نامه، به تبعیت از اصطلاح نامه اصول، از اصطلاح «دواعی استعمال» معنایی اراده شده که غایت، منفعت و فایده استعمال لفظ در معنا را شامل می‌شود.
[۲] عراقی، ضیاء الدین، نهایة الافکار، ج۱، ص۱۰۵.    


دواعی امر.

۱. ↑ عراقی، ضیاء الدین، نهایة الافکار، ج۱، ص۱۰۵    
۲. ↑ عراقی، ضیاء الدین، نهایة الافکار، ج۱، ص۱۰۵.    


فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۴۷۰، برگرفته از مقاله «دواعی استعمال».    


رده‌های این صفحه : اصطلاحات اصولی | اصول فقه | مباحث الفاظ
جعبه ابزار