دعاء (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دعاء: (الاِنْسانُ مِنْ دُعاءِ)«دعاء»، گاه به معنای «خواندن» کسی است، و گاه به معنای «طلب کردن» چیزی است.
(لَّا يَسۡـَٔمُ ٱلۡإِنسَٰنُ مِن دُعَآءِ ٱلۡخَيۡرِ وَإِن مَّسَّهُ ٱلشَّرُّ فَيَـُٔوسٞ قَنُوطٞ) (
انسان هرگز از درخواست نيكى و
نعمت خسته نمى‌شود؛ و اگر شرّ و بدى به او رسد، بسيار مأيوس و نوميد مى‌گردد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه دعا به معناى طلب است. از اين آيه شريفه شروع به پايان دادن سوره شده و علت جحود و لجبازى
کفار در مقابل حق صريح را بيان مى‌كند، و مى‌فرمايد: انسان به خودش
مغرور است، وقتى شرى به او مى‌رسد كه از دفعش عاجز مى‌ماند، از هر خيرى مايوس گشته، متوسل به دعاء و درخواست و توجه به پروردگارش مى‌شود. و اگر خيرى به او برسد به آن خير مشغول و سرگرم مى‌شود، و دچار خودبينى و خودپسندى شده، و همان خير، هر حق و حقيقتى را از ياد او مى‌برد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «دعاء»، ص۲۲۶.
