دَأْب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دَأْب (به فتح دال و سکون همزه) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
عادت،
شأن و تلاش است.
از اين ماده سه مورد در «
نهج البلاغه» آمده است.
دَأْب به معنای عادت، شأن و تلاش است.
طبرسی فرموده:
دَأْب به معنى عادت است.
«
دَأَبَ،
يَدْئَبُ» آن گاه گويند كه كسى به چيزى عادت كند و در آن
ثابت باشد.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام (صلوات‌الله‌علیه) می‌فرماید:
«عِبادَ اللهِ... أَجَلٌ مَنْقُوصٌ وَ عَمَلٌ مَحْفُوظٌ فَرُبَّ دائِب مُضَيَّعٌ وَ رُبَّ كادِح خاسِرٌ» «بندگان خدا شما در حال
اجل ناقص شونده و
عمل حفظ شونده هستيد، اى بسا
مداوم در عمل كه تلاشش ضايع شده و اى بسا سعى و تلاش كننده كه در
ضرر است.»
«وَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ دائِبانِ في مَرْضاتِهِ يُبْليانِ كُلَّ جَديد وَ يُقَرِّبانِ كُلَّ بَعيد» «آفتاب و ماه
پيوسته در حركت در
رضای خدا هستند، هر تازه را كهنه مى‌كنند و هر دور را نزديک مى‌نمايند.»
از اين ماده سه مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، سید علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «دأب»، ج۱، ص۳۷۳.
